|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 In memoriam James Moody Op 85-jarige leeftijd is op 9 december 2010 saxofonist/fluitist James Moody in San Diego overleden. Hij leed aan alvleesklierkanker. Na zijn diensttijd (1943–46) speelde hij in het beboporkest van Dizzy Gillespie, met wie hij een levenslange vriendschap begon. In 1948 maakte hij zijn plaatdebuut als leider – 'James Moody And His Modernists' – voor Blue Note. Dan vertrok hij in 1949 naar Europa. Hij besloot er enkele jaren te blijven. In die periode speelde hij met bezoekende Amerikanen, zoals Miles Davis en Max Roach, en - vanzelfsprekend - met Europese jazzmusici. In Zweden speelde hij tijdens een plaatopname één van zijn beste solo's in 'I'm In The Mood For Love', die later door Eddie Jefferson werd gevocaliseerd in 'Moody's Mood For Love' en - nog weer later - in 1952 een hit werd voor zanger King Pleasure. Na zijn terugkeer in de States leidde hij zijn eigen formaties, legde zich wat meer toe op het spelen van de fluit, nam een aantal platen op en speelde van 1963 tot 1968 in het kwintet van zijn vriend Dizzy Gillespie. In de zeventiger jaren was hij te vinden in de showband The Las Vegas Hilton Orchestra. Dat orkest begeleidde bekende performers als Bill Cosby, de Everly Brothers, Liberace, Ike and Tina Turner, Elvis Presley en Lou Rawls. In de jaren tachtig vestigde hij zich in New York en formeerde wederom eigen formaties. In 1985 ontving hij een Grammy Award Nomination voor Best Jazz Instrumental Performance voor zijn spel op Manhattan Transfer's album 'Vocalese'. Dat leverde hem geen windeieren op. Het resulteerde in een platencontract bij RCA/Novus. Hij debuteerde op dat label met het album 'Something Special', waarop pianist Kenny Barron meespeelde. In 1995 werd Moody's 70ste verjaardag in de New Yorkse Blue Note club gevierd. Ceremoniemeester was Bill Cosby. Opnames hiervan zijn verschenen op 'Moody's Party: Live at the Blue Note' (Telarc). Een van Moody's laatste plaatopnamen – 'Homage' – verscheen in 2004 op het label Savoy. Het album bevat nieuwe stukken, speciaal voor hem geschreven door Horace Silver, Joe Zawinul, Chick Corea, Herbie Hancock en anderen. Gedurende zijn succesvolle en lange carrière zijn, behalve op de reeds genoemde labels, platen uitgebracht op Prestige, Cadet, EmArcy, Milestones, MPS en Muse. Als sideman is hij te horen op platen van Milt Jackson, Eddie Jefferson, Kenny Clarke, Dexter Gordon en Lionel Hampton. Als tenorist had James Moody een ouderwets zwaar, spijkerhard geluid, waarin hij van meet af aan de harmonische verworvenheden van de bebop had verwerkt. Vaak ging hij à la Illinois Jacquet gierend de hoogte in. Zijn alt klonk merkwaardig genoeg als een sopraansax, waar met veel moeite een overmaat aan energie doorheen moest worden geperst. Zijn spel weerspiegelde Moody's exuberante persoonlijkheid, zoals zijn schier onafzienbare introducties en geïmproviseerde aria's getuigden van een vrije, onafhankelijke geest. Tijdens zijn frequente bezoeken aan de Lage Landen konden we dat keer op keer vaststellen. Moody kan in enigermate een traditioneel (bebop/hardbop) saxofonist/fluitist genoemd worden, maar wel met een open oor en geest voor nieuwe ontwikkelingen in de jazz. Hij gold als één van de prominente musici van de moderne mainstream jazz. Of, zoals Peter Watrous van de New York Times over hem schrijft: 'As a musical explorer, performer, collaborator and composer he has made an indelible contribution to the rise of American Music as the dominant musical force of the twentieth century'. Met dank aan Eddy Determeyer. (Jacques Los, 11.12.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
