Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Where magic starts...
Tutu Puoane Quartet, dinsdag 7 december 2010, Theater aan het Vrijthof, Maastricht

Feeëriek, mooi. Een wereldplein. Het Vrijthof in Maastricht. Bij gelegenheid van het kerstfeest een waar toverparadijs. De ambitie van deze stad druipt van de kerstbomen, zoete zuurstokken, warme wafels en het hoog boven de culturele hoofdstad uit torende reuzenrad. Verstomd is de roep om Gerd Leers, nu deze is geroepen om over de landsgrenzen en uitgeprocedeerde asielzoekers te waken.

De (bijna) culturele hoofdstad biedt dezer dagen een massaal vermaak voor elk wat wils en de bussen van 's lands bekendste reisorganisatie staan pontificaal in rijen voor de deur van het theater geparkeerd. Ik bezoek een jazzconcert, vanavond is het podium vrijplaats voor de Zuid-Afrikaanse zangeres Tutu Puoane en het trio Ewout Pierreux (piano), Nic Thys (bas) en de zeer talentvolle Toni Vitacolonna op drums. Allen rasmuzikanten uit België en dat zullen we weten.

Na een als niemendalletje klinkende standard (wellicht om even in te zingen) klimt het concert via het soulnummer 'Baby, Baby, Baby' naar een eenzame hoogte. Waarom: beleving, bezieling, passie. Zelden heb ik mijn aanvankelijke scepsis zo zien plaats maken voor sympathie en genegenheid voor een artiest die van binnenuit de zaal bezingt. Die haar hart laat spreken in alle tederheid, kwetsbaarheid, deemoed en oprechtheid.

De gloedvolle regenboog in de nacht verbrijzelt al het klatergoud aan de buitenkant. De eenvoudige boodschap: van teder, hulpeloos, braaf, naar stil verzet en tenslotte de hartenkreet om gerechtigheid, aandacht en liefde voor iedereen. Wat een mooi concert zetten deze vier vanavond op de planken. Zowel in het samenspel als in de bemeten ruimte om te soleren, blinkt het trio uit. De bijzonder en genuanceerd stuwende drums, de volle en energieke bassoli en het dan weer poëtische, dan weer opzwepende pianospel van Ewout Pierreux ondersteunen deze ambassadrice van het vrije Afrika en bovenal van de betekenis van het Afrikaanse lied voor levende jazz.

Haar identiteit glimt boven haar stemgeluid en naarmate ze via fraaie ballades verder doordringt tot haar wortels, steelt ze het hart van alle aanwezigen. "Ik was de eerste keer in Maastricht, maar het zal niet de laatste zijn," sluit ze zingend af en bedankt het publiek. Ze is geen ster, maar haar ster straalt. Dat maakt dit concert tot een unieke belevenis. "Neem de volgende keer je vrienden en hun vrienden mee." Een ontwapend lachsalvo galmt door de zaal. Het is de lach van de solidariteit.

Enkele weinige valse lage nootjes (blijft een werkpunt) zijn haar vergeven, haar kracht ligt in de muzikale vertelling, gecombineerd met een onvervalste soul. In de Afrikaanse ziel die ze openbaart, in het indrukwekkend en effect versterkende brabbeltaaltje, in de echtheid van deze bescheiden vrouw.

Hoeveel mensen zijn er eigenlijk nodig om dit concert mogelijk te maken? Een even stomme als gevaarlijke vraag. Terug naar deze magische beleving. Ik denkt aan de geboorte van mijn kinderen, ik wil opstaan en roepen: ik gun je alles! Waarom eigenlijk? Dat is magie, het begint in mijn hart en haar lied is de sleutel. Magisch... de levenskracht in het lied van Tutu en haar trio.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Jo Dautzenberg, 19.12.10) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.