Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Verbazingwekkend vitaal

Sonny Rollins, woensdag 24 november 2010, Concertgebouw, Amsterdam

'De laatste jazzreus uit de jaren vijftig is nog altijd onvermoeibaar', schreef jazzjournalist Bert Vuijsje onlangs in de Volkskrant naar aanleiding van het verschijnen van het fotoboek 'Saxophone Colossus'. Een paar dagen later bleek dat een waarheid als een koe te zijn tijdens Rollins' concert in het Concertgebouw waarin hij de Concertgebouw Jazz Award in ontvangst mocht nemen.

De 80-jarige Rollins is nog steeds verbazingwekkend vitaal. Hij loopt wat moeilijk, maar speelt er niet minder om. In een lange set van dik twee uur speelt en soleert hij met veel verve en blijft hij – letterlijk - op zijn benen staan. Dat neemt niet weg dat zijn virtuoze kwaliteiten ten opzichte van zijn vermaarde Prestige-, Riverside- en Contemporary-perioden wel wat in verval zijn geraakt. Op die labels verschenen vermaarde albums als 'Saxophone Collossus', 'Tenor Madness', 'Way Out West' en 'Freedom Suite'.

Nog steeds zijn Rollins' improvisaties op melodielijnen gebaseerd. Ze bevatten dwingende herhalingen en behelzen een groot aantal chorussen. Ademnood komt niet in zijn vocabulaire voor. Gebleven is ook zijn robuuste en krachtige toon. De onvermijdelijke calypso's, een aantal ballads – waaronder 'In A Sentimental Mood' – en enkele swingende, groovy nummers passeerden de revue.

De ritmesectie, uitgebreid met congaspeler Sammy Fiqueroa, bleef keurig bij de les, maar liet geen inspirerende indruk achter. Er werd nogal routinematig, fantasieloos en plichtmatig begeleid, hetgeen Rollins niet belette vitaal zijn chorussen aan elkaar te rijgen. Al even ongeïnspireerd en weinig avontuurlijk waren de solo's van gitarist Russell Malone en drummer Kobie Watkins.

Het geluid van de versterkte basgitaar (Bob Cranshaw) en de gitaar (met name in het lage register) klonk in het Concertgebouw erg vaag en nogal diffuus. Mogelijk ligt dat aan de akoestiek van de zaal of aan de slechte geluidsmix van de PA-technici. Algemeen is bekend dat de akoestiek voor de symfonische concerten uitstekend is.

Het hoogtepunt van de avond was het laatste nummer, het inmiddels tot calypso-standard gepromoveerde 'Don't Stop The Carnival'. Rollins ging tekeer en de ritmesectie swingde. Het werd een feest. Dat was echter niet voldoende om van het concert een bijzondere gebeurtenis te maken.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Jacques Los, 2.12.10) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.