Concert
Met Black Voices naar de wortels
donderdag 9 december 2010, Theater 't Kielzog, Hoogezand

Een concert door Black Voices is in feite een reis door het wortelveld van de zwarte zang. Dit a-capella kwintet uit Birmingham, Engeland heeft zijn eigen roots in de Cariben en de focus is, niet onlogisch, op de Afrikaans-Amerikaanse zangcultuur. Niet onlogisch, aangezien de Caribische invloeden van meet af aan – lees: de vroege negentiende eeuw – van onschatbaar belang zijn geweest voor de ritmes en de liederen van de zwarte bevolking van de Verenigde Staten.

Het optreden begon dan ook met ritmische moans, cries en hollers: de zwarte slaven hadden aanvankelijk nog geen eigen liederen, aangezien de politiek erop was gericht, individuen los te weken van hun verbanden, van hun cultuur. (Behalve, heel significant, in New Orleans!) Uit die geneuriede zuchten, die gaandeweg harmonische samenhang kregen, groeide in de loop van de achttiende en negentiende eeuw een authentieke zwarte liedcultuur, die zich gaandeweg loszong van de traditionele blanke protestantse hymnen.

Het was daarop dat Black Voices in 't Kielzog de nadruk legden. Je kunt stellen dat de zwarte zang in de loop van de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw zijn apogeum kende – al kun je tot op de dag van vandaag verbluffende staatjes van stemkunst in de zwarte kerk meemaken. Hoewel de vijf dames uit Birmingham elk in meerdere of mindere mate geplaagd werden door in vochtige Schotse kerkjes en onverwarmde Duitse boerenschuren opgelopen griepjes, kon vastgesteld worden dat we hier met voortreffelijk stemmenmateriaal te maken hadden. Door de solotaken en de eerste stemmen listig over de groep te verdelen werd een bont klankpalet gecreëerd.

Soms bereikte het vijftal de sonoriteit van een jaren twintig-bigband rietsectie. Elders riep de groep reminiscenties op aan de vooroorlogse 'human orchestras', waarvan de Mills Brothers de bekendste (maar zeker niet de verbluffendste) specimina waren. Voor een potje fuga zingen of een madrigaaltje draaiden de dames hun handen evenmin om. Zeker, hun aanpak is tot op zekere hoogte gestileerd, maar dat is geen bezwaar. Met hun antifone aanpak bleven de Black Voices toch in de buurt van de genoemde wortels. En als je een zaal in een nummer als 'Freedom Now' gelijk 150 Otis Reddings aan het zingen krijgt, terwijl die feilloos op de twee en de vier meeklappen, heb je echt wat bereikt.

(Eddy Determeyer, 20.12.10) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.