Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Koolzaad en blauwe luchten

Sessie met Groninger jazzliedjes door Jan Glas, dinsdag 16 november 2010, De Smederij, Groningen

"Alle dialecten lenen zich goed voor jazzzang," stelt dichter en parttime zanger Jan Glas. Dat is een interessante these. Een dialect is een taalvariant waarbij een bepaalde bevolkingsgroep zich thuis voelt en waarin ze zich het makkelijkst, het meest ongeremd uit kan drukken. Het Algemeen Beschaafd Nederlands daarentegen is een min of meer kunstmatig geconstrueerd stelsel, heeft van zichzelf minder expressievermogen. Enfin, dat zou nog eens degelijk uitgezocht moeten worden.

Glas zong tijdens de wekelijkse sessie in eetcafé De Smederij bekende jazzsongs, die van Groninger teksten waren voorzien door Jan Groenendal, Erik Harteveld en Glas zelf. Groenendal was destijds de auteur van 'Laiverd Kom Weer Bie Mie', de hit van echtgenote Jannie Stalknecht. 26 November wordt de cd 'Diezeg Laand' met een boekje van de hand van jazzrecensent Iland Pietersma in het Huis van de Groninger Cultuur gepresenteerd. Het optreden in De Smederij was dus een soort generale repetitie.

En dan mogen er dingetjes fout gaan. Zo dacht Jan Glas halverwege 'Koolzoad' ('Blue Skies') aan de bridge toe te zijn, terwijl hij eigenlijk gewoon weer het A'tje had moeten zingen. Maar het begeleidende trio van pianist Addy Scheele gaf geen krimp (de vocalist heeft altijd gelijk!), wisselde snel een onderlinge blik van verstandhouding en volgde hem binnen een halve seconde als een schaduw. Ik denk niet dat de zanger het zelf in de gaten had. Overigens: wat een beeld, zo'n felgeel koolzaadveld onder een strakblauwe hemel.

Opvallend was, hoe goed de hertalers naar de oorspronkelijke teksten hadden geluisterd. 'I Fall In Love Too Easily' was 'Ik Ben Altied Moar Zo Verlaaifd' geworden en dat 'moar zo verlaaifd' bleek exact het ritme van 'too easily' te hebben.

Na de pauze traden de aanwezige oude en jonge honden aan voor de rituele jamsessie. Daarbij worden impliciet de boys van de men gescheiden. Ik bedoel, heel verdienstelijk allemaal, die jonge drummertjes, niks mis mee. Maar dan kruipt er zo'n ervaren rot als Steve Altenberg achter de kit en hoor je wat het verschil is tussen een goed drummertje en een echte volgroeide muzikant. Altenberg beschikt over een schijnbaar onbeperkt arsenaal aan ritmes, figuren en breaks, waarmee hij de solisten stimuleert en de muziek vuur en reliëf geeft. Van die solisten viel andermaal de jonge Spaanse tenorist Patxi Valverde op. Hij heeft alles: ideeën, uithoudingsvermogen, een voorbeeldige timing en - niet in de laatste plaats - een sound om in te bijten. Goed, goed, Sonny Rollins was op die leeftijd misschien al een stuk verder. Maar dan heb je het over Rollins.

En net als je denkt, hè gatsie, alwéér 'On Green Dolphin Street', laat ze liever eens lekker raggen op 'Oh Lady Be Good' of 'Cherokee' of 'Flyin’ Home' voor mijn part, wordt de Ray Noble-klassieker daadwerkelijk ingezet! Van dik hout, hoor. Valverde heeft dus ook ruimschoots voldoende swing in zijn Iberische donder. En net als je denkt, nou, mijn avond kan niet meer stuk, zet pianist Remko Wind een dwingende latingroove in, die het child of the prairie nog even fijntjes een stevig pepertje in de kont steekt.

Zo horen wij dat gaarne, dames en heren.

(Eddy Determeyer, 23.11.10) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.