|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Een boeiende rit door Sorey-land Tyshawn Sorey Quartet, woensdag 20 oktober 2010, Bimhuis, Amsterdam Sinds zijn optreden in mei dit jaar met Steve Lehman in het Bimhuis heeft Tyshawn Sorey grote indruk gemaakt als fenomenale drummer. Dat was ook de aanleiding hem nog eens te gaan zien, nu dan met zijn eigen kwartet. Vanavond echter presenteerde Sorey zich niet zozeer als drummer, maar vooral als componist. Dat is ook Sorey's pad; hij wil zich profileren als drummer-en-componist en merkte al eens op dat het een uitdaging is om als zodanig te worden erkend, met als voorbeelden collega New Yorker Susie Ibarra, maar ook Andrew Cyrille en zelfs de grote Max Roach, die ook componeerden. Vanavond niet Sorey's adembenemende drumwerk, maar wel zijn bekende fijngevoelige communicatie door middel van zijn percussie. De blazers zetten in, al spelend boven vanuit het publiek de trappen aflopend naar het podium. Sorey ook, liep hoekig met theatrale bewegingen in een grote omweg naar de uitgebreide percussie-opstelling die hij had besteld. Op zich is het niet onaardig om zo vanuit het publiek te starten, maar of het veel toegevoegde waarde heeft... de muziek op zichzelf vertelt immers al zoveel. Aan de andere kant zou je het kunnen zien als een uitnodiging om de luiken wijd open te zetten en in de ontvangst-versnelling te gaan staan, want voor Sorey's muziek moet je je zintuigen finetunen. Er was een ongelofelijk delicate groepsinteractie, die voor een voortdurende flow in de improvisatie zorgde. Daarnaast hadden Tayler Ho Bynum (op cornet/trompet) en Aaron Stewart (op tenorsax) een vrijwel continue dialoog. Bynum bracht met demper prachtige effecten aan en gromde, bubbelde door zijn instrument. Hij gooide ook de demper en andere attributen van ver af tegen de gong aan op welgemikte momenten. Pianist John Escreet bracht vooral fijne nuances aan op piano, samen met de lieflijk-melancholische klanken van Sorey op vibrafoon. Sorey bespeelde nauwelijks de 'gewone' drumkit, maar naast de vibrafoon ook buisklokken, pauken, een gong en alle maten trommels. Het kerkklokkengeluid van de buisklokken gaf een donker, filmisch aspect aan het geheel. Waar de vibrafoon soms vervreemdend werkte, brachten piano en sax alles terug in het heden. Door de vele details en de diep-intuïtieve accentjes die hij aanbrengt, creëert Sorey zijn eigen wereld. Een wereld die zozeer de zijne is dat je je als luisteraar te pletter luistert, omdat hij zoveel overbrengt en op zo'n gedetailleerde manier. Daarin is hij volstrekt intuïtief, eigenzinnig en uniek. Het is één lange boeiende rit door Sorey-land. Het vergt wel een specifieke soort concentratie, je moet echt 'plugged-in' zijn, anders gaat er te veel verloren. En dat zou vreselijk zonde zijn! Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten van de Ven. (Margretha van den Bergh, 8.11.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
