Cd
Portico Quartet - 'Isla' (Real World Records, 2009)
Opname: mei 2009

Het gebeurt elk jaar wel een paar keer: de entree van een band die de werelden van jazz en rock zal verenigen. Loos alarm meestal, want onderweg wordt al eens vergeten dat complexe rock met een paar kromme akkoorden nog geen jazz is. Soms zijn er echter bands die er wel prima in slagen om de twee dichter bij elkaar te brengen. Een mooi voorbeeld is het Britse bleekschetencollectief Portico Quartet, dat met zijn tweede plaat indruk weet te maken.

Er zijn er de voorbije jaren nog gepasseerd. Het eveneens Britse Polar Bear is een prima voorbeeld. Op en top een jazzband, maar met een popgevoeligheid die de muziek een extra frisse dimensie geeft. Of het Spaanse 12Twelve, dat een paar jaar geleden nog indruk maakte met 'L’Univers'. Het debuut van Portico Quartet, 'Knee-Deep In The North Sea' (2008), kon op heel wat goedkeurende commentaren rekenen: de plaat werd genomineerd voor de Mercury Prize en de band vond snel daarna onderdak bij Peter Gabriels Real World-label. 'Isla' krijgt intussen ook aardig wat aandacht en positieve recensies. En terecht, want het kwartet speelt muziek van een soms betoverende schoonheid.

Ze zijn sterk beïnvloed door minimalistische muziek, maar je zou net zo goed kunnen stellen dat ze prima zouden passen in de ECM-catalogus. Op 'Isla' valt immers geen 'zwarte' jazz te horen, geen wortels in de blues, geen swingende ritmes, maar een veeleer etherische, filmische aanpak die aansluit bij de Scandinavische jazz die veel luisteraars blijven associëren met Manfred Eichers label. Veel heeft daarbij ook te maken met de sopraansax van Jack Wylie, die, net omdat hij ondersteund wordt door muzikanten die zelden extraverte statements maken, vooral doet denken aan figuren als Jan Garbarek en John Surman. Geen rauwe rootsmuziek, maar dromerige excursies met een pastoraal expansief karakter.

Een naam die ook regelmatig valt, is die van Radiohead en daarvoor hoef je niet verder dan opener 'Paper Scissors Stone' te gaan zoeken (of de producer: John Leckie). De intro alleen al, een eenvoudig, mysterieus aanzwellen waar subtiel elektronica mee gemoeid is; het had zo op een plaat als 'Kid A' of 'Amnesiac' gekund, door die verschuivende, hypnotiserende sopraanherhalingen en die iele sfeer. En zo duiken er nog momenten op waarbij je net zo goed had kunnen denken aan een band als Radiohead of de postjazz van Tortoise, zoals 'Line' met z'n gerekte intro of de prachtige kippenvelmelancholie van de titeltrack.

Wat de band extra onderscheidt, is het vierde instrument (naast sax, bas en drums): de hang of hang drum. Een vrij nieuw percussie-instrument (een tiental jaar geleden pas op de markt gebracht) dat eruit ziet als twee op elkaar gelaste schalen en een geluid voortbrengt dat wat doet denken aan dat van de steeldrum, maar wat zachter lijkt. Het zorgt voor een metalige, maar toch eerder doffe resonantie, al kan het wel, zoals hier, voor een extra harmonische rijkdom zorgen. Het is een instrument dat je al te snel zou kunnen misbruiken. Percussionist Nick Mulvey is dan ook zo verstandig om het een dienende rol te laten spelen en steeds te integreren in het groepsgeluid, dat even vaak bepaald wordt door de ritmetandem Milo Fitzpatrick (bas) en Duncan Bellamy (drums).

Bellamy, die ook tekende voor het artwork, speelt hier en daar ook piano, maar net zoals het ingehuurde strijkkwartet is dat iets dat soms aan je voorbij gaat, omdat hier heel slim gedoseerd wordt en gewerkt aan een totaalpakket dat de luisteraar wil charmeren met een lijzig verleidingsoffensief. Die coherentie is een troef, maar soms ook een kleine zwakte, want ondanks de variatie, met nu en dan een exotischer tint ('Clipper') of een opvallend idee (de repetitieve baslijn in 'Dawn Patrol'), teert de band vaak op een heel specifieke sfeer en sound, die net niet van een consistent hoog niveau kan blijven voor de duur van een uur.

Nochtans is dat eigenlijk detailkritiek, want Portico Quartet laat bovenal horen over een eigen smoel te beschikken. Ze schatten goed in wat mogelijk (en overbodig!) is met een aantal basisingrediënten en nu en dan levert dat, zoals gezegd, bedwelmend mooie muziek op. Op basis van 'Paper Scissors Stone' en het afsluitende duo 'Life Mask'/'Isla' alleen al kan je spreken van een kleine revelatie. Te ontdekken.

Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com

Meer horen?
Op de

Labels: cd

(Guy Peters, 27.11.10) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.