Cd
Gerry Mulligan – 'In New York' (West Wind, 2007)
Opname: 1950-1952

Zweden werd in 1947 als eerste Europese natie op bebop getrakteerd, toen de groep van bassist Chubby Jackson daar een tournee maakte. Aangezien ze daar voor de oorlog al kennis hadden gemaakt met de cutting edge-bigbands van Jimmie Lunceford en Duke Ellington en bebopkoning Charlie Parker in 1950 zou volgen, kun je je voorstellen dat Zweden in Europa wat jazz betreft jarenlang een leidende positie zou innemen.

Nu speelde Chubby Jackson in '47 geen pure bop, maar eerder een opwindend mengsel van mainstream, bop en free jazz, compleet met versnellende en vertragende tempi. Op deze cd horen we zijn bigband uit 1950, en dat is muziek waar ik uitermate vrolijk van word. De band hield in stilistisch opzicht het midden tussen de orkestrale feestmuziek van rietblazer Woody Herman (bij wie Jackson in 1943-46 achter de bas stond) en de bigband van drummer Art Blakey, zeven jaar later.

De leider placht zijn mannen met ongegeneerde kreten aan te vuren. Dat hij op drums in de persoon van Don Lamond een bondgenoot had, hielp natuurlijk. Met zijn 'schuivende' bekkenwerk gaf die het ritme een zekere ambiguïteit. De charts werden geleverd door Tiny Kahn, Gerry Mulligan en Al Cohn. Die van Kahn swingen het ruigst en geven de solisten, onder wie baritonsaxofonist Mulligan, alle ruimte. Die van Mulligan en Cohn bevatten meer kleuren.

De meeste ruimte op deze voortreffelijke cd wordt in beslag genomen door Mulligans vestzak-bigband. Dit is zijn debuut als leider; we schrijven thans 1951. Uit slechts vijf blazers weet hij alle denkbare nuances en tinten te halen. Hier is de belangrijkste solist, naast Mulligan, tenorist Allan Eager. Later zou die in het autoracen en de jet set verdwalen en zijn chops verliezen. Hier levert hij potent werk, ergens tussen Lester Young en Dexter Gordon, om de gedachten te bepalen. Het nummer 'Mulligans Too' is een bijna achttien minuten durend bluesduet tussen beide saxofonisten.

Was dit orkest een voorloper van Mulligans Ten-Tette van anderhalf jaar later, de drie tracks uit 1952 van zijn trio sloten naadloos aan bij zijn fameuze pianoloze Quartet dat in dezelfde periode van de grond kwam.

Deze recensie verscheen eerder in Jazz Magazine.

Labels: cd

(Eddy Determeyer, 26.10.10) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.