Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Een veelvingerig monster

Bohemian Groove Orchestra, zondag 9 mei 2010, Festival de Muzen, Theater De Lieve Vrouw, Amersfoort

De rookmachine was bij aanvang van het optreden op hol geslagen, zodat de tien spelers amper te onderscheiden waren. Een visuele eenheid die goed paste bij de eenheid van het geluid. Maar in scherp contrast met dit gebrek aan zichtbaarheid werden de instrumenten tot in nuances hoorbaar haarfijn bespeeld en lichtten onaftelbaar veel details op in het heldere klankbeeld, als de ogen van de slangen op het hoofd van Medusa.

Subtiliteit dus, met mooie nevelen van harmonieën, en toch was het vooral de pure kracht die alles aanzoog, een draaikolk van geluid die alle ogen en oren en wiebelende tenen en dansende gedachten naar zich toe trok. Het hele concert was een spektakel van muzikale zeggingskracht, met geestverruimende gevarieerdheid in verrassende tinten, tempi, ritmes en melodieën. Zelfs een soort oudkeltische doedelzak, waarvan ik hoopte dat die allang verboden was door de muziekpolitie, wist ontroering los te maken: een zuivere ziel, breekbaar smal, gleed vol vrolijk zelfvertrouwen door de soms bijna agressief pittige begeleiding. Of 'begeleiding'? Dat woord leek niet op zijn plaats; zelden was er iets van de brave structuur van soli met achtergrond, altijd was er het organische geheel waarin dan weer deze stem, dan weer een andere, als door een Chinese piramide van mensengestalten werd opgeheven om het duizelingwekkende hoogtepunt te mogen vormen, in de schijnwerpers van de muzikale aandacht. Eruit springende buitelingen die spijt gaven dat je je nooit van elk detail van het leven tegelijk even bewust kon zijn.

Een luchtig nummer, 'Prof K.' (in bijna melig pesterige vijftienkwartsmaat) van Jeroen Pek, bevond zich tussen een frisse hiphop-achtige swing en Miles Davis-funk, zonder uit de toon te vallen bij de sfeer van de overige composities, die hun wortels diep priemden in de Europese cultuur en de onuitputtelijk vruchtbare aarde van de archetypen van maatverdelingen: 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, alle getallen werden heilig in de bruisende afwisseling en adembenemende polyritmiek.

Een kleurrijk, muzikaal breed en compact stuk, 'Interaction', was geschreven door gastpianist Rob van den Broeck, op dit festival overigens met de Amer Award gehuldigd. Dertig jaar geleden gecomponeerd ("Ben je dan al zo oud?", riep maestro Stormvogel verbaasd) en (inderdaad) jong en vitaal klinkend en mooi gedirigeerd door de pianist, die de wild steigerende kakofonie op het juiste moment met bezwerende gebaren temde en zo geweld aan verfijning paarde.

Ik weersta de verleiding een afzonderlijke pluim te geven aan alle musici. ('Muzikanten', zeggen we eerder bij jazz. Maar dit was amper jazz of fusion: dit was Bohemian Groove Orchestra, en zolang ik nog niet op aarde ben teruggekeerd, is eigenlijk alleen het woord 'magiërs' toereikend.) Als groep wat mij betreft onovertroffen, maar eigenlijk was het al per hand een feest: 110 ijverige en gevoelige vingers in individualistische ultieme samenwerking. Aan één stuk door briljante composities – voor zover ik me kan herinneren nu ik het schrijf, nog niet helemaal bijgekomen van deze auditieve orgie, met spierpijn in mijn hamer en aambeeld – maar twee stukken ervan overstegen het niveau van de rest: 'Twelve' en 'Matter Of Time' (beide van Stormvogel).

De intellectuele investering in detail en structuur van beide droeg louter bij aan een meesleurende emotionele ervaring. Hier waren niet zomaar mensen aan het werk, maar een op dat moment in het leven geroepen schaterend monster van esthetiek bevredigde zichzelf opgewonden, zich bewust van zijn levensbevestigende macht en zowel luisteraars als artiesten onderspuitend met een Dionysische toverdrank. Deze uitvoering had de rituele kracht van 'Sacre Du Printemps', de helse bezetenheid van Zappa op zijn beste en spaarzame echt serieuze momenten, de precisie van Glenn Gould, de goudzware grimmigheid van Carcass en de meditatieve verering van de kosmos als bij Coltrane. Vleesmesscherpe bassen, gestroomlijnde erupties van drums en percussie, een psychopathische saxofoongeseling, minutieuze hagelsnelle en krijsende toetspartijen, ijzingwekkend puntige rifs... zoals ik nu onmachtig reik naar woorden, zo hapte ik tijdens de uitvoering naar lucht. Geen probleem, we kunnen op deze manier uren leven op enkel muziek. Je zou zeggen dat het leven toch zin had.

(René van Delft, 17.5.10) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.