|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Kaja Draksler: simpel, klassiek maandag 12 april 2010, De Spieghel, Groningen Tot de tanden gewapend met techniek en brille worden ze door de conservatoria uitgebraakt, de pianowelpen, -leeuwen en –leeuwinnen. En dan komt daar zo'n Kaja Draksler (Kranj, Slovenië, 1987). Kouwe drukte, heet vuurwerk, niets van dat alles. Gewoon lekker simpel, ouderwets, geen nootje teveel. Maar wel alles pats op z'n plaats. Zo won ze vorig jaar de Deloitte Award. Zodat ze een paar maanden lekker datgene kon doen waar ze zin in had: naar New York gaan, muziek maken zonder zich erom te bekommeren wat het betaalde. 'Monk’s Mood' bracht ze alsof ze zich op blote voeten op een kiezelpad voortbewoog. En in 'Stormy Weather' speelde ze heel gedegen stride. Toen ik haar na afloop vertelde dat ik heel wat Hank Jones en James P. Johnson voorbij had horen komen, leek ze oprecht gevleid. Nou was het niet uitsluitend ouwelullenmuziek wat de klok sloeg. Onder haar eigen nummer 'Cows', een eenvoudig drienoten-motiefje, was een elektronische drone gemonteerd en hier speelde haar groep Acropolis zó vrij, dat ze bijkans uit elkaar viel. De piano intussen was dermate vals, dat ik een vol half nummer in de veronderstelling verkeerde dat ze speciaal geprepareerd was. Jazzclubs lopen leeg en het residu bestaat uit wat kalen en grijzen, hoor je vaak klagen. Gelukkig loopt Groningen wat achter; De Spieghel was tot de nok gevuld met twintigers, helemaal niet slecht voor een maandagavond, en gedurende driekwart van de avond was ik de enige grijze. Tot een ouwe gabber, die ik hier N. zal noemen, naast me plaatsnam. Niet alleen is hij timmerman in de plaatselijke hoerenbuurt, waar hij geboren en getogen is (we kregen het dus al snel over de discipline die je in je werk dient te betrachten, of je nu klust, neukt, muziek maakt of daarover schrijft), maar hij kan ook op zijn vingers fluitend je precies het verschil laten horen tussen een lijster en een merel. Wat hij tijdens de trompetchorussen van Dominykas Visniuskas luid & duidelijk demonstreerde. Nadat N. had uitgelegd dat rugby, schaken en jazz eigenlijk hetzelfde zijn, bleek hij ongelukkigerwijs ook nog in het bezit van wat Maroc - kom daar nog maar eens om - zodat we het volgend moment heel sneaky à la seventies die joint zaten te consumeren. De lezer zal begrijpen dat de rest van de avond, die geleidelijk overging in een jamsessie, een wazig karakter kreeg. Zodat ik me niet precies herinner in welk nummer ('Four'? zoiets, in ieder geval) pianist Tarek Yamani en gitarist George Dumitriu, ondersteund door de voortreffelijke drummer Kristijan Krajncan, een Bach-achtige 'Invention' aangingen. Onderweg naar huis nog geprobeerd als een lijster te fluiten. Het hoog behoeft nog wat oefening. (Eddy Determeyer, 16.4.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
