Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Ordem e progresso?
Rembrandt Frerichs, cd-presentatie, woensdag 17 februari 2010, Bimhuis, Amsterdam

De Nederlandse pianist en componist Rembrandt Frerichs is een drukke musicus, docent en artistiek directeur van onder meer het Rabobank Jazzfestival, SPS Jazz Festival, jazzclub De Regentenkamer in Den Haag en de Waterfront Jazz Club in Almere. Hij doceert jazzpiano aan het conservatorium in Tilburg, is gastdocent aan de conservatoria van Amsterdam, Utrecht en Rotterdam, en hij was enkele jaren geleden gastdocent in Caïro. Naast talrijke andere projecten heeft hij zijn eigen kwartet met Jan Menu (baritonsaxofoon), Guus Bakker (bas) en Vincent Planjer (drums), waarvan in 2007 de debuut-cd 'Self Portrait' verscheen, die rechtstreeks voor de Edison Award werd genomineerd.

De beschrijving van de tweede cd van dit kwartet, die deze avond werd gepresenteerd, klinkt spannend: akoestische jazz met invloeden uit Armenië, Iran en klassieke muziek. Zelfs funk werd genoemd. Veelbelovend is ook de titel: 'Ordem E Progresso' (orde en vooruitgang), het motto van de Braziliaanse vlag. Wellicht een verwijzing naar Frerichs' filosofische betrokkenheid, want 'Ordem E Progresso' heeft zijn oorsprong bij de Franse filosoof Auguste Comte. Hij zei: "L'amour pour principe et l'ordre pour base; le progrès pour but (liefde als principe en orde als basis, vooruitgang als doel). Sterke woorden dus. Alle redenen ook om met spanning en nieuwsgierigheid naar het Bimhuisconcert uit te zien.

De eerste set bestond uit solide akoestische pianotrio-jazz. Soeverein begeleid door Guus Bakker en Vincent Planjer. Rembrandt speelde fijnzinnig, rustig en onopvallend.
Wat was het een mooi idee om de Iraanse traditionele muziek te integreren. Helaas was deze muzikale uitstap erg kort. Het zou leuk geweest zijn om meer te vernemen van deze kleurrijke, spannende en mysterieuze cultuur. Zomaar een stuk begeleid door een Iraanse dombak was te weinig. Frerichs heeft veel ideeën, dat is goed te horen. Wellicht te veel, want het klonk alsof hij zichzelf niet de tijd en ruimte gunde om deze te laten ontwikkelen en te stromen. Het miste charisma. Alles bleef braaf en voorspelbaar.

Met Jan Menu in de tweede set kreeg het concert meer pit. De saxofonist had meteen de hoofdrol, wat een positief effect had. Er was ritme, spanning, diversiteit. Frerichs, nu in een begeleidende functie, kwam beter tot zijn recht. Het leek alsof de rolverdeling ineens beter klopte. Menu is een fijngevoelige musicus, die met Frerichs een muzikale dialoog aan kon gaan, zonder hem weg te blazen. Dit gevaar lag wel op de loer. Maar ordem e progresso?

Het was een avond met twee tegenovergestelde sets. Dat is op zich mooi, bovendien gaf het een inzicht in Frerichs' rijkdom aan ideeën. En toch herinnert dit concert aan een uitspraak van componist Morton Feldman: "Hoe minder ideeën een compositie bevat, hoe sterker deze wordt."

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder.

(Sabine Fleig, 21.3.10) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.