|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Een voortdurend wisselende coalitie Buffalo Collision, vrijdag 26 februari 2010, Bimhuis, Amsterdam Tim Berne, altsaxofonist, werkt samen met cellist Hank Roberts in Miniature, en Ethan Iverson (piano) en Dave King (drums) komen van The Bad Plus. Samen is dit de Buffalo Collision in de wereld van moderne geleide impro-jazz. Naast Buffalo Collision heeft Berne nog meer samenwerkingsverbanden, zoals Science Friction met onder anderen Craig Taborn en Marc Ducret. Kennelijk houdt Berne van termen als 'friction' en 'collision'. Hij zet bepaalde mensen bij elkaar en creëert een hele pure spanning, die open en uitnodigend is. Het moet wringen en tegen elkaar opbotsen, maar dan in positieve zin. Dat doet het ook, en dan wel zo goed en interessant - het is meer een voortdurend wisselende coalition. Eerst Berne samen met Roberts beginnend, hoge melodieuze noten strijkend en blazend, het mysterie openend, bijna zoekend, dan ondersteund door zachte effecten met de handen op drums, en prachtig melodieus aangevuld door Ethan Iverson op piano, waardoor het geheel opeens een bepaalde allure krijgt. De drums worden geprononceerder, met de handen beklopt, de andere instrumenten gaan mee en er ontstaat een soort stadse urgentie. Een felheid en - door de cello met galm en effecten - een bijna koude holheid. Dan wordt het weer afgebouwd, weg uit de hustle 'n bustle en is de cello opeens een vredige, helende factor. Zo wordt je nog een paar keer meegenomen. Hank Roberts afwisselend tokkelend en strijkend op de versterkte cello, soms met een soort chopstick tussen de snaren gestoken, die hij laat vibreren voor effect, van heftig tot heel breekbaar. Dave King biedt in iedere combinatie een soort bodem, een onderliggend patroon. Van aaiend tot een strakke funk-achtige groove, met accenten op de snaredrum, soms met de tijd schuivend. Het heeft allemaal de resonantie van een metropool met soms eenzame 'zang' uit sax en cello en dan weer kreten van plezier en optimisme uit piano en drums. De keren dat ik Tim Berne heb meegemaakt, heb ik hem niet eerder zo melodieus, verhalend op de voorgrond gehoord. Hij produceert een prachtig helder geluid door het hele concert heen. Soms gedempt met een doek in de beker voor aansluiting met Roberts' gevoelige passages. Richting het einde bouwt Berne de hoge noten verder uit naar flageoletten, gierend, met hoge gestreken noten van Roberts. Met de piano in staccato en de drums in een pittige groove wordt alles snoeihard wijd, wijd open geblazen. Door de steeds wisselende combinatie van instrumenten en gebruikte speelstijlen, heen en weer en kruislings, verandert de richting en sfeer van de muziek continu. Iedere combinatie wordt zo een verhaaltje op zich, als een bundel korte verhalen, maar wel een met een diep gevoel van cohesie. (Margretha van den Bergh, 10.3.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
