Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Twee vleugels en twee improvisatoren met blanco geesten

Fred Van Hove & Walter Hus, zaterdag 30 januari 2010, CC Maasmechelen

Op het toneel twee vleugels in een sober zwart decor. Op de achtergrond het logo van Motives For Jazz, de organisatie waarin ook CC Maasmechelen partner is. Op het podium een intieme setting met comfortabele zitplaatsen en uitstekend zicht op een tableau waar weldra twee gekende improvisatoren een concert zouden geven. Programmator Hugo Haeghens introduceert beide musici en het spel kan beginnen.

Fred Van Hove had voor dit concert zijn carte blanche ingezet op componist, pianist en improvisator Walter Hus. Deze stond in de jaren tachtig aan de wieg van het non-conformistische ensemble Maximalist!, met een repertoire dat pop, rock, klassiek en avant-garde in hun muziek deed samensmelten. Hij schreef muziek voor modeshows, choreografieën, films en composities die tot stand kwamen in samenwerking met hedendaagse dichters of toneelschrijvers. Hus componeerde onder andere een operatrilogie op de Shakespearebewerkingen van Jan Decorte. Hij maakt deel uit van de poprockgroep River Of Donkeys, een Brussels collectief met zang, beats, pianospel en meer op een bedding van technosamples en elektronische percussie.

Van Hove, de grijze eminentie van de Belgische improvisatoren op piano, accordeon én kerkorgel, stond aan de wieg van de improvisatiebeweging die in de jaren zeventig in Europa floreerde. Tot op de dag van vandaag is hij nog steeds muzikaal actief en van belang. In 2008 gaf hij een spraakmakend concert in kasteel Vilain XIIII in Leuth met Barry Guy, Wilbert de Joode. Hij is wars van de strenge structuur van thema's en voorgeschreven akkoordenverloop in de harmonie, maar omarmt de onbelemmerde, intuïtieve improvisatiemogelijkheden van het moment. Instant composing pur sang. En precies dat hebben Van Hove en Hus voor ogen vanavond.

Eerst wordt door beiden schoorvoetend contact gemaakt met de toetsen met enkele noten, lange stiltes en een vluchtig akkoord. Een fase van voorspel, verkenning, kennismaking en vooral: de geest vrijmaken. Van Hove speelt enkele arpeggio's. Hus plaatst een triller en laat deze als riff doorlopen als basis voor het spel van Van Hove. Deze speelt oorstrelende notenslierten, die hij als guirlandes vanaf het klavier uitstrooit en in de ruimte drapeert.

Aanvankelijk klinkt hun spel vrij. Zonder ritme, structuur of harmonische orde, totdat Hus plotseling een repetitief ritmisch en groovend patroon aanreikt en er zowaar een duidelijke maatsoort ontstaat. Echter niet van lange duur, omdat dit klassieke keurslijf gaat knellen en hij de vrijheid verkiest. Hus staat op, wandelt naar Van Hove en neemt naast hem plaats voor een quatre-mains spel. Wederom kortstondig, om conflicten tussen handen, vingerzettingen en beperking van creativiteit te voorkomen.

Van Hove staat op, drinkt wat water, verdwijnt tussen de coulissen en neemt vervolgens plaats achter de lege beschikbare vleugel. Hus ondertussen bewijst zich als een meester in het surplacewerk aan de donkere kant van het klavier. Repeterende loopjes en riffs met minuscule verschuivingen van tonen, vrij of in herkenbare maatsoorten en ritme. Intrigerende basale statements, waar Van Hove attent op reageert en mee voort kan.

En dan verlaat Hus plotseling de baskant van het klavier en lanceert orenschijnlijk solitair een heuse, heldere melodie. Van Hove sluit zich aan met naadloos synergetisch spel. Zacht maar dwingend zet Hus een groove-riff in, die langzaam en spannend door beiden naar een climax wordt omspeelt, waarna als ontlading en contrast de rust weerkeert. Nu is het tijd voor een meefluitbaar deuntje, denkt Hus, en hij doet wat hij denkt. Het melodietje wordt vervolgens door beiden ontleed, gefileerd en lost onherkenbaar op in de vrije ruimte.

De toegift is een strijdlustige anarchistische improvisatie, waarin onderling zaken op kwajongensachtige wijze muzikaal worden ontregeld, becommentarieerd en ter discussie gesteld. Maar in het coda wordt de vrede getekend en amalgameerde het spel van deze twee vrijdenkende, eigenzinnige improvisatoren tot een harmonieus happy end.

Een concert waar je bij moet zijn geweest, om het te zien, te horen én te voelen.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Cees van de Ven, 11.2.10) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.