Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Forte en pianissimo hand in hand bij Simon Nabatov
vrijdag 29 januari 2010, Paradox, Tilburg

Het soloconcert dat de Russische pianist Simon Nabatov deze avond gaf, was verdeeld in twee sets. De eerste bestond voornamelijk uit stukken met Braziliaanse invloeden van componisten als Gilberto Gil en Caetano Veloso. De tweede set was geheel gewijd aan Herbie Nichols. Deze op jonge leeftijd (43!) aan leukemie gestorven pianist/componist kreeg pas na zijn dood enige erkenning bij het grote publiek. Weinig mensen weten dat het alom bekende 'The Lady Sings The Blues' van Nichols' hand is. Billie Holliday schreef er de tekst voor en gebruikte het als titel voor haar autobiografie. Maar Nabatov raakte in de ban van Nichols en werd een pleitbezorger van zijn muziek, die zich laat betitelen als eigenzinnig en melancholisch. Nabatov speelde naast een prachtige uitvoering van 'The Lady Sings The Blues' een energieke versie van 'The Spinning Song', maar ook 'Third World', 'Serenade' en '2300 Skiddoo' waren indrukwekkend.

Nabatovs composities in de eerste set, doorspekt met Braziliaanse ritmes, laten zich kenmerken door snelle changementen tussen klassieke, jazz-, en walsachtige thema's. De indrukken zijn haast overrompelend. Thema's die plaatjes oproepen van elegante gazelles, vrolijk springend over een sappige weide, of sprookjesachtige taferelen bij een intens gespeeld zoet klokkenspel. Ze werden in rap tempo afgewisseld met bijvoorbeeld een flashback naar Charlie Chaplin op het zwart-witte doek, inclusief het geijkte muziekje op de achtergrond. Of zwaar dramatische, bombastische akkoorden die een naderend noodweer aankondigen, terwijl lichtvoetige, in tule rokjes gehulde ballerina's op spitzen ronddansen. De termen 'forte' en 'pianissimo' gaan bij deze pianogigant hand in hand en sleuren je mee in een stortvloed van klanken en ritmes. Wat een passie moet er schuil gaan in deze ogenschijnlijk verlegen man, als je dit alles als solist kunt veroorzaken in één enkel muziekstuk!

In twee stukken van deze set vond ik zijn enorme talent onnavolgbaar tot zijn recht komen. In 'Eu Vim Da Bahia' van Gilberto Gil wist hij door een combinatie van Braziliaanse ritmiek en subtiele improvisatie een onmiskenbare swing te leggen die niemand ontging. In 'Qualquer Coisa' van Caetano Veloso bleef Nabatov de gevoelige lyrische melodie trouw en toonde hij zijn groot inlevingsvermogen en de capaciteit om zonder ingewikkelde impro's en changementen het publiek te imponeren.

Opvallend was ook dat Nabatov zichzelf af en toe de ruimte gaf om te luisteren naar bepaalde loopjes of klanken. Hij bleef ze dan herhalen om te voelen wat deze teweegbrachten en bouwde hierop verder. In de onvermijdelijke toegift 'No Doubt' resulteerde een gevoelige, ontroerende melodie in een gigantische climax. Een kunst die Simon Nabatov als geen ander verstaat. Ongetwijfeld.

(Donata van de Ven, 16.2.10) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.