|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Buiten vriest het -6, binnen loopt de temperatuur hoog op! maandag 8 februari 2010, WHO Trio, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven 'Less Is More' heet hun nieuwe cd. Een betere titel is nauwelijks denkbaar. Het W(intsch) H(emingway) O(ester) Trio bestaat meer dan 10 jaar. De kracht ervan zit hem in de eenvoud en de coherentie in hun opmerkelijke en bijzondere samenspel. Elke speler is bedreven in free jazz. Michel Wintsch was oorstrelend op het klavier of vorsend naar sferische bijdragen uit de binnenkant van zijn vleugel. Hij plaatste met zijn linkerhand donkere dissonantakkoorden en met zijn rechterhand lichte, luchtige lijnen. Minimaal spel dat maximaal rendeerde. Zijn kracht zit onder andere in de summier maar raak geplaatste noten en akkoorden. Bänz Oester kon fluisteren op zijn bas of speelde met handen percussie op het corpus van zijn bas. Gerry Hemingway kleurde voortdurend met brushes, sticks of een combinatie van beiden. Of ontlokte met strijkstok intimistische klanken uit zijn cimbaal. Een spel vol subtiliteiten bij elke triolid. En alles droeg egoloos bij aan de compositie en het creëren van een WHO-totaalklankbeeld. Je kwam oren te kort voor het absorberen van de grote verscheidenheid aan details en kleurschakeringen. WHO's spel golfde qua tempo en dynamiek als eb en vloed in windkracht 2 tot 10. De eerste set werd een suite van ruim vijftig minuten. Hemingway manifesteerde zich zoals we hem kennen: toegewijd en beeldbepalend. Hij schiep de vrije ruimtes voor piano en bas of legde met zachte hand onafwendbare, organische grooves op, waarin elk zich kon vinden en inspiratie uit kon putten. Als een muzikale meesterkok koos hij van zijn tafeltje met attributen precies datgene wat hem paste om het spel te kleuren. Oester bespeelde zijn snaren soms met een plectrum, waarmee hij voor verrassingen zorgde. Wintsch liet zijn vleugel op een bepaald moment klinken als een klavecimbel. Heel bijzonder! Een nog niet eerder gehoord klankeffect dat helaas te kort duurde. Vermakelijk was ook zijn bijdrage aan Hemingway's spel met een niet te bedwingen ritmische voetenshuffle. Fascinerend was het aaien van zijn hand over de toetsen, zonder of met af en toe een enkele toets hoorbaar aan te slaan. Een subtiel en nauwelijks hoorbaar klankeffect en aanvulling op het toch al rijke klank- en kleurpalet van dit trio. De bassist leverde met ijle, gestreken flageoletten passende bijdragen aan de fraaie soundscapes waarin het trio grossierde. Deze waren spannend, onderhoudend en hielden de toehoorders voortdurend bij de les. Een verbluffend staaltje pianistiek was de passage waarin Wintsch met de linker- en rechterhand in medium tempo doorlopende dalende toonladders speelde, waarbij hij onderweg van hand wisselde zonder de minste onderbreking of hapering in gelijkmatigheid! Met gevoel voor drama werd in de tweede set vanuit het niets suspensief, gestaag en met een pulserende voelbare groove spanning opgebouwd. Als een vulkaan op weg naar een uitbarsting bereikte men fortissimo de climax. Als ontlading speelde Wintsch plotseling 'Et Maintenant' van componist/zanger Gilbert Bécaud. De melodie werd vervolgens in stukjes gehakt en in fragmenten of met spaarzame verwijzingen omspeeld. Oester op bas hernam solo de melodie. Vervolgens namen Wintsch' piano en Hemingway - met handenspel op zijn snaredrum - in een latingroove over. Zo loodsten zij deze set uiterst zacht naar het eindpunt. In de toegift zat nog een lange bevlogen solo van Gerry Hemingway. Daarmee kwam met tegenzin van de toehoorders een einde aan dit sublieme concert. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert. Donderdag 11 maart treedt het WHO Trio op in RASA tijdens het Utrecht Jazz Fest. Klik hier voor meer informatie. (Cees van de Ven, 22.2.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
