|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Voortreffelijk kwintet speelt acceptabele moderne bebop Roy Hargrove Quintet, zondag 15 november 2009, Bimhuis, Amsterdam Het is alweer lang geleden dat trompettist Roy Hargrove door Dizzy Gillespie als broekie (17 jaar jong) en nieuw talent op het North Sea Jazz Festival werd geïntroduceerd. Dat was in het jaar 1986. Inmiddels zijn er een aantal decennia verstreken en heeft Hargrove, als verwacht, furore gemaakt. Hardbop, Cubop, funk en hiphop behoren tot zijn metier. Van zijn Godfather Gillespie heeft hij een portie bravoure en techniek overgenomen. Geen wonder dat hij volle zalen trekt en een zeer regelmatige gast is op het North Sea Festival. Ook het Bimhuis zat stampvol. Met zijn huidige kwintet speelt Hargrove hoofdzakelijk moderne hardbop met een vette knipoog naar de randen van de free jazz. Vooral voor de pauze vormen fragmentarische korte thema's, maximaal acht tot twaalf maten, het kader om ruimschoots vrij te soleren, zij het wel in een harmonisch perspectief. Zijn solo's zijn zeer vitaal en vingervlug in zowel midden als hoog register. Inderdaad is hij erg schatplichtig aan bebopmeester Gillespie. In tegenstelling tot deze laatste is Hargrove verre van een nieuwlichter. Hij is een virtuoze en gedegen trompettist die recht voor zijn raap - voor een groot publiek acceptabel – moderne bebop speelt. In een tergend langzaam op bugel gespeeld 'Speak Low' kwamen zijn kwaliteiten pregnant tot uiting: een prachtige strakke toonvorming en een smaakvolle, qua timing spannende, muzikale benadering van het thema. De overige muzikanten in zijn kwintet zijn van een meer dan voortreffelijk niveau. De relatief onbekende altsaxofonist Justin Robinson is een solist van formaat, die een warme toon combineert met hedendaagse post-bebop licks. Zijn improvisaties doen soms denken aan Jackie McLeans vinnige, kordate loopjes en Eric Dolphy's avontuurlijke intervallen. Beide blazers kunnen leunen op een soepel swingende, stuwende en dienende ritmesectie. Als solist in die sectie imponeert pianist Joel Holmes. Met Hargrove is hij de meest opvallende solist. Naast zijn bescheiden doch duidelijke akkoordenbegeleiding soleert hij magistraal. Zowel in snelle als medium tempo's heeft hij een virtuoze rechterhand, waarmee hij progressieve single-note lijnen speelt. Akkoordenimprovisaties vermijdt hij zo veel mogelijk, waardoor zijn solo's transparant en helder klinken. Bassist Ameen Saleem demonstreerde, middels consequent, stuwende begeleiding en strakke, heldere solo's, tot het topniveau te behoren. Hetzelfde geldt voor drummer Montez Coleman. Eén van de weinige huidige drummers die zich ondergeschikt maakt aan het geheel. Perfect subtiel drummend en alert reagerend op de wendingen en richtingen in de solo's, bewees hij zijn grote klasse. Het spreekt voor zich dat dit uitzonderlijke kwintet gedwongen werd meerdere toegiften te geven. Wat mijzelf betreft: een goed afgerond concert – en dat was het – is genoeg. Stoppen op het hoogtepunt is toch het allermooist. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder. (Jacques Los, 25.11.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
