|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Vannelli stelt zich kwetsbaar op Gino Vannelli & Bert van den Brink, donderdag 5 november 2009, Muziekcentrum Frits Philips, Eindhoven Een uitverkochte zaal deze avond in het Frits Philips-theater is gevuld met trouwe fans van zowel zanger Gino Vannelli als pianist Bert van den Brink. Want is het niet geweldig dat 'onze Bert' een vast plekje heeft weten te veroveren aan de zijde van deze (ooit) grote, maar nog steeds charismatische artiest? Het is deze avond Gino & Bert. Twee persoonlijkheden met een totaal andere muzikale interpretatie en achtergrond, verenigd in wat mag doorgaan als een gedenkwaardig concert. In de prachtige intro van Van den Brink volgt de haast plechtige entree van Vannelli vanuit de coulissen. De warme, krachtige stem van Gino Vannelli, met dat enorme bereik, vult de zaal en doet het publiek tevreden dieper in de stoelen zakken. Al snel wordt deze euforie ruw verstoord door een fout in de geluidsversterking. Snerpende hoge en rondzoemende lage tonen schieten de zaal in en verstoren de concentratie en het luistergenot, zowel op het podium als bij het publiek. De stem van Vannelli komt hierdoor in de hoge regionen te scherp, soms knijpend over. De irritatie bij Van den Brink en Vannelli is zichtbaar en leidt tot een hernieuwde inzet. Even lijkt het zelfs alsof ze ieder moment van het podium kunnen stappen. Het euvel bepaalt voor een groot gedeelte de sfeer van de eerste set en dat is jammer, want juist in deze set is de intimiteit tussen Vannelli en Van den Brink zo aanwezig. Een paar nieuwe, maar veelal oude nummers in nieuwe arrangementen worden vakkundig begeleid en 'besoleerd' door de sympathieke allround pianist. Zijn niet aflatende inzet en veelzijdigheid toont hij door orkestrale akkoorden in de krachtige (haast opera-achtige) stukken af te wisselen met unieke jazzy loopjes en lyrische melodieën in de meer subtielere. De kracht en het timbre van Vannelli's stem komen hierdoor volledig tot hun recht. Voorbeelden hiervan zijn het prachtige 'Canto', 'Parole Per Mio Padre' en 'Living Inside Myself'. Het publiek is meermalen getuige van Vannelli's bewonderende, haast liefdevolle blik richting Van den Brink. Na de pauze lijkt het geluidsprobleem opgelost en is het tweetal aangevuld met drie violisten, een cellist en een bassist. Vannelli voelt zich met deze uitbreiding als een vis in het water, waardoor misschien wel zijn meest bekende nummer 'People Gotta Move' in een nieuw arrangement verrassend goed uit de verf komt. Maar het is zijn controle en streven naar perfectie die het geheel een wat krampachtig tintje geeft. Toch mag ook gezegd worden dat Vannelli een duidelijke groei doormaakt. Die vind je terug in zijn (jazz)arrangementen en het feit dat hij zich kwetsbaarder durft op te stellen. Hij gaat de confrontatie aan met het publiek zonder symfonische band of orkest, maar enkel met zijn pianist. Hij staat als het ware naakt op het podium en elke onzekerheid of oneffenheid is hoorbaar of zichtbaar. Dat siert hem, want deze verworven rijpheid maakt hem een stuk geloofwaardiger. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Koen Scherer. (Donata van de Ven, 22.11.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
