Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Joe en Esperanza spelen de sterren van de hemel
Joe Lovano Us Five, vrijdag 16 oktober 2009, Bimhuis, Amsterdam

Saxofonist Joe Lovano komt van ver. Zijn faam geniet hij, nadat hij, als één van de belangrijkste solisten in de Woody Herman Band, diens 'Herd' eind jaren zeventig verliet. Sindsdien manifesteerde hij zich als sideman bij de groepen van onder anderen drummer Paul Motian en gitarist John Scofield, en leidde hij tot nu toe succesvolle eigen formaties. Regelmatig frequenteerde hij Nederland, waar hij gedurende de laatste jaren steevast zorgde voor een uitverkocht Bimhuis.

Dat lukte hem ook deze keer met zijn nieuwe groep Us Five, bestaande uit pianist James Weidman, bassiste Esperanza Spalding en de twee drummers Francisco Mela en Otis Brown III. Vanzelfsprekend speelde het kwintet diverse nummers van de onlangs verschenen en over het algemeen lovend besproken cd 'Folk Art' op het Blue Note-label.

Lovano's muziek kenmerkt zich door vrije harmonieuze melodielijnen en frases, geruggensteund door een constant ritmisch metrum. Zoals hij zelf voorafgaand aan de toegift zei: "Some guys play free jazz. We play jazz free." Zijn muziek is gebaseerd op de traditie, maar tevens zeer innovatief. Ook in zijn solo's komt dat tot uiting. Zijn in-and-out improvisaties gaan gepaard met een heerlijk, vol en warm geluid op de tenorsax. Zijn toepassing van de aulochrome – een dubbele sopraansaxofoon (klik hier voor een demonstratie) - is indrukwekkend. De taragot (een Hongaarse klarinet) had hij beter thuis kunnen laten. Het instrument klinkt niet fraai en Lovano's solo's daarop waren van een gering niveau. Gelukkig waren het er maar een paar.

Naast de formidabele saxsolo's van Lovano verbleekten de solobijdragen van pianist Weidman enigszins. Hij is een te bescheiden pianist om een overweldigende indruk achter te laten. Bassiste Spalding is uit een ander hout gesneden. Zij leverde uitmuntende, helder gearticuleerde bassolo's af. Zij was naast de leider de ster van de avond. Twee drummers in een band van vijf is wel wat overdone. Hoewel beiden elkaar niet in de weg zaten en uitstekend aanvulden, en lekker subtiel en swingend drumden, had één drummer de zaak ook wel kunnen runnen.

De wat mindere tweede set, hoofdzakelijk bestaande uit een suite-achtig stuk, werd besloten met een enerverend en pittig gespeelde latin, 'Viva Caruso', dat door Mela en Brown III om en om met een humoristische drumsolo werd ingezet. In dit finale stuk trok Lovano op tenorsax alle registers open; hij gierde als Albert Ayler en fraseerde als Sonny Rollins. Een geweldige uitsmijter, die terecht resulteerde in een toegift.

Klik hier voor Jaap van de Klomps fotoverslag van dit concert.

(Jacques Los, 25.10.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.