|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Free-jazz veteraan in uitmuntende conditie Cecil Taylor & Tony Oxley, donderdag 24 september 2009, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam De pretentieus geafficheerde 'Concert Hall of the 21st Century / Muziekgebouw aan 't IJ' presenteerde als een 'Geheim Tip' het duo Cecil Taylor & Tony Oxley. Twee veteranen uit de free-jazz beweging die eind vijftiger, begin zestiger jaren is ontstaan. Veteranen die inmiddels de respectabele leeftijd van 80 (Taylor) en 71 (Oxley) hebben bereikt. Samen met Ornette Coleman kan Taylor gerekend worden tot de grondleggers van de free jazz. Hij heeft zich van het begin af aan bewogen in kringen van de avantgardistische beeldende kunst, film, dans en poëzie. Sinds eind jaren vijftig heeft hij een belangrijk platenoeuvre opgebouwd en opnamen gemaakt met onder anderen Archie Shepp, Steve Lacy, Ted Curson, Sunny Murray, Jimmy Lyons en Han Bennink(!). Het concert begint met een te lange, nauwelijks te volgen vocale en verbale poëtische introductie door Taylor, in de coulissen. Op het podium zit dan al Oxley, die Taylors poëtische uitspatting met roffeltjes en getik op de bekkens begeleidt. Een niet bijzonder geslaagde ouverture. Eindelijk komt dan Taylor op. Hij oogt jong qua kleding en fysiek, en – naar later blijkt – zijn z'n armen, handen en vingers in zeer goede conditie. Met in zijn handen een bundeltje papier, waarop met veel tekst zijn muzikale ideeën staan genoteerd, neemt hij plaats achter de vleugel. Het echte concert begint nu. Een transparant Debussyaanse prelude leidt tot een een merendeels heftig, krachtig en virtuoos pianoconcert. Taylor produceert een aaneenschakeling van akkoorden en clusters, vaak gelijktijdig met zowel linker- als rechterhand. Dankzij zijn prima conditie wordt de vleugel zeer energiek en krachtig bewerkt. De onvoorspelbare en fascinerende piano-erupties worden begeleid door het nogal dominant klinkende drummen van Oxley. Taylors speelwijze is al zo intensief en percussief dat het slagwerk amper een toevoeging is, sterker nog: het irriteert behoorlijk. Zonder dat zou Taylors spel nog heftiger en intenser aankomen. Hoewel grotendeels impro – dus jazz – kan Taylors speelwijze met invloeden van Rachmaninov, Prokofiev en de Franse impressionisten eveneens gerangschikt worden onder de noemer van de hedendaagse gecomponeerde muziek. Mocht hij nog lang in gezondheid en goede conditie blijven voortleven, dan zal hij beslist nog eens Nederland aandoen. Zonder Oxley zal ik er dan weer bij zijn. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder. (Jacques Los, 6.10.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
