|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Free jazz is nog springlevend Trio 3 & Irene Schweizer, maandag 19 oktober 2009, Bimhuis, Amsterdam De generatie jazzmuzikanten die vanavond op het Bimhuispodium stonden, stonden in de zestiger jaren aan de wieg van een muzikale revolutie die de jazz op zijn grondvesten deed schudden: de free jazz, met voorlopers als Ornette Coleman en Cecil Taylor. Saxofonist Oliver Lake, bassist Reggie Workman en drummer Andrew Cyrille – het Trio 3 – werden al vrij spoedig (midden en eind jaren zestig) actief, met name in de New Yorkse free-jazz scene. Inmiddels zijn deze hardcore freejazzers rond de 70 jaren jong en hebben ze nauwelijks aan vitaliteit ingeboet. Aan dit illustere trio was deze avond de Zwitserse pianiste Ire Schweizer toegevoegd, die ook al de AOW-leeftijd is gepasseerd. Hoewel motorisch ietwat bedaard en een beetje stram, ontbrak het geen van allen aan het heilige vuur bij het musiceren. Lake is nog steeds de freejazzer van toen. Zijn solo's zijn gebaseerd op sound in schematische lijnen; van lange verstilde noten tot furieuze scherpe en snelle riedels. Daarbij werd veelvuldig gebruik gemaakt van de bekende free technieken als flageoletto, growl, slap tongue en false fingering. Over het geheel genomen soleerde Lake erg sterk; het free-jazz procedé zit subliem in zijn vingers. In een groovy en bluesy nummer, nog voor de pauze en na een hoofdzakelijk op de snaren gespeelde slome piano-intro, vertilde Lake zich helaas aan het bluesschema. Ik heb hem geen blue note horen spelen. Zijn solo had veel weg van een stuntelige beginneling bij een amateurworkshop. Ik zou dus zeggen: Oliver, laat de blues maar zitten. Na de pauze werd verrassend genoeg in vierkwartsmaat een medium swingende Eric Dolphy-compositie ingezet. Vooral pianiste Schweizer excelleerde met een logische en heldere solo, waarna bassist Workman zijn kwaliteiten met een boeiende bassolo demonstreerde. Over het algemeen werd er na de pauze pittiger, puntiger en alerter gemusiceerd. Olivers inzinking in het 'bluesnummer' van voor de pauze werd al snel vergeten. In het merendeel van het swingende repertoire van na de pauze revancheerde hij zich voortreffelijk met inspirerende free-jazz solo's. In een compositie van Andrew Cyrille, waarin de groep welhaast telepathisch zeer subtiel, verstild en intens collectief improviseerde, bleek de voortreffelijke muzikale kwaliteit van ieder afzonderlijk. Ook de ongekend geconcentreerde interactie in dit nummer droeg bij tot de sublieme uitvoering van Cyrille's compositie. Een hoogtepunt van de avond. Met dat al bewees dit bijzondere concert dat de free jazz zoveel jaren na de hoogtijdagen bij lange na nog niet dood is. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder. (Jacques Los, 29.10.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
