Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Australisch trio brengt hypnotiserende improvisaties
donderdag 7 mei 2009, Paradox, Tilburg

Een avond in Tilburg. Drie muzikanten zoeken de stilte in zichzelf, alsof ze aan een meditatie gaan beginnen. Dan klinken subtiel de eerste tonen. Al snel vormen ze zich tot herhalende patronen, die langzaam verschuiven, naar links en naar rechts. Drie kwartier lang rijgen de ritmes en klanken zich aaneen. Het ritueel herhaalt zich na de pauze en zo brengen The Necks op één concertavond in het Tilburgse Paradox slechts twee stukken.

The Necks bestaat uit Chris Abrahams (piano), Lloyd Swanton (bas) en Tony Buck (drums). De muziek van het trio is moeilijk in woorden te vatten. Er zijn associaties met minimal music, en dan met name die van Steve Reich. Delen van de muziekstukken bestaan slechts uit één, twee of drie basistonen. Zoals de pianotoets die herhalend wordt aangeslagen, alsof het de bel bij een spoorwegovergang betreft. Maar het is vooral ook jazz, vrij en onderzoekend, in een klassieke jazztrio-bezetting, maar een allerminst klassieke aanpak. De soms abstracte improvisaties bieden maar nauwelijks houvast voor de luisteraar.

The Necks spelen vooral voor zichzelf, zo lijkt het. Van interactie met het publiek is nauwelijks sprake. En ook onderling wordt alleen gecommuniceerd via de muziek. Bij vlagen gebeuren er boeiende dingen op het podium. Dan word je als luisteraar meegenomen naar een hypnotiserende climax. Maar een groot deel van het concert heb je het idee dat het hier gaat om een nog niet uitgewerkt concept van zoekende muzikanten. Die zoektocht meemaken is hier en daar spannend. Maar als het samenspel vervalt in een langdurige, ondoordringbare kluwen van klanken, is het moeilijk de aandacht vast te houden. De te lang aangehouden herhalingen beginnen zelfs lichtelijk te irriteren.

Een spanningsboog van drie kwartier vergt het uiterste van de luisteraar. En dat terwijl het verhaal dat de band heeft boeiend genoeg is. Het kan alleen - zo is mijn indruk - veel krachtiger verteld worden in een tijdspanne van tien, oké, vijftien minuten. In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten van de Ven.

(Erno Mijland, 2.10.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.