Alex Cline – 'Continuation' (Cryptogramophone, 2009)
Opname: 2008

Met een bezetting waarin zowel cello als viool voorkomen, is de link met klassieke muziek al snel gemaakt. Toch is dat maar de helft van het verhaal, want jazz is wel degelijk een hoofdbestanddeel van de muziek van drummer/componist Alex Cline. Muziek die fijn wil swingen, grooven en rijkelijk gearrangeerd is, maar wordt gecontrasteerd met kale, uitgestrekte passages met een bijna Zen-achtige sfeer. Meditatief, kalm, zonder haast gespeeld, maar zeker geen ballads.

De muziek op 'Continuation' vraagt veel van de luisteraar: vier van de stukken klokken boven de tien minuten, waarvan er twee bijna negentien minuten lang zijn. Het mooie van deze cd is dat alle stukken onderdeel van een groter geheel zijn. En wie de cd in zijn geheel afluistert, krijgt daar veel voor terug. Vaak doet de muziek denken aan Sylvie Courvoisiers 'Lonelyville', een vergelijking die bedoeld is als compliment. Net als Courvoisier zoekt Cline aansluiting bij klassieke kamermuziek, wat vooral is terug te horen in de opbouw van de stukken, die naast minutieus uitgeschreven delen ook improvisaties bevatten.

De toon wordt al direct gezet met opener 'Nourishing Our Roots', dat een alsmaar herhaalde melodie laat bezwijken onder zijn eigen gewicht. Nauwelijks bekomen van de emotionele lading van het stuk, biedt 'Steadfast' het meest jazzy stuk van de cd, waarin violist Jeff Gauthier een lange, sterke solo speelt, die qua geluid doet denken aan Jean-Luc Ponty. Dat wil zeggen: jazzy, niet zozeer klassiek als een Mark Feldman. Het snelle tempo en een unisono gespeelde finale maken het stuk af.

Groot is het contrast met het daaropvolgende stuk 'SubMerge', dat opent met vijf minuten dissonante improvisatie op percussie, gevolgd door melodische, droeve strijkers, harmonium en oosters aandoende percussie. Een verwachte melodische ontwikkeling blijft echter uit; er volgt een lange improvisatie met opnieuw oosterse percussie, gevolgd door een atonale improvisatie door viool en cello die oplost in het niets. Na een korte stilte wordt opnieuw het thema gespeeld, unisono nog wel door cello, viool en een ondefinieerbaar snaarinstrument.

Van abstract terug naar conventioneel is 'On The Bones Of The Homegoing Thunder', dat opent met een swingende ritmesectie en dito pianosolo van Myra Melford. De muziek ontwikkelt zich al snel naar abstracte free jazz, om ineens weer naar oosterse sferen te keren met behulp van Cline's gongs en een unisono gespeelde melodie door bassist Scott Walton en celliste Peggy Lee. Na een nieuwe opening met Cline op brushes speelt Gauthier opnieuw een prachtige, gedragen solo, die ook hier weer abrupt oplost in het niets: de muziek verwordt tot chaos, tot het thema opnieuw wordt gespeeld, maar dan dubbel zo snel als aan het begin. Na de daaropvolgende stilte is het stuk echter nog niet afgelopen: er volgt een stukje dromerige percussie en een prachtig stukje film-noir jazz, met walking bass van Walton. Het stukje is te kort om een aparte compositie te worden genoemd, maar het verrassingseffect werkt perfect.

Het slot, de zes minuten van 'Open Hands (Receive, Release)' zijn na al dit geweld niet meer dan een berustend, maar voldaan slotakkoord van een werkelijk prachtige, emotioneel geladen cd.

Meer horen?
Op de

(Eric van Rees, 2.10.09) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.