|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Wickenhagen en Groeneveld: een swingend paar apart Collette Wickenhagen & Rinus Groeneveld + Trio Frans Ronday, dinsdag 1 september 2009, Elsa's, Amsterdam Elke dinsdagavond wordt in het voormalige Ajax-supportersvertrekpunt aan de Middenweg in Amsterdam-Oost live jazz gespeeld in het gezellige café-restaurant Elsa's. Met het vaste basistrio onder leiding van contrabassist Frans Ronday wordt hier al vele jaren lang gemusiceerd. Ronday speelt steevast met zijn kompanen Lex Lammen, weergaloos virtuoos op de drums, en de soepel spelende Nick van de Bos op de keyboards. Dit keer waren als solisten zangeres Colette Wickenhagen en tenorist Rinus Groeneveld uitgenodigd. Zonder aankondiging vooraf startte Groeneveld deze avond spontaan met 'Willow Weep For Me' en direct werd duidelijk dat Dexter Gordon in the house was. Zonder te pauzeren, ja haast zonder even naar adem te happen, volgde 'Very Saxy', een echte vet aangezette blues, waarin soepel om het thema heen gespeeld werd. Hoe is het mogelijk, vraag je je als toehoorder af, dat Groeneveld uit zo'n tenger lichaam die enorme kracht en tegelijkertijd souplesse weet te produceren? Dat laatste werd overigens extra versterkt door het trio, want Ronday en Lammen wisten het solospel buitengewoon goed te ondersteunen, terwijl Van de Bos de solo's van de saxofonist moeiteloos over wist te pakken. In het derde nummer 'They Can’t Take That Away From Me', de bekende George & Ira Gershwin-compositie, voegde Colette Wickenhagen zich in het strijdperk. Precies op de wijze waarop wij haar voor het laatst hebben gehoord (op haar laatste album 'Songs For Sale' uit 2003, met onder meer Clous van Mechelen), zong zij de sterren van de hemel. Helaas is het wat stil rondom de zangeres geworden, maar deze avond stond ze er gelukkig weer... en hoe! En zo ging het de gehele avond maar door: Wickenhagen met expressief zang- en scatwerk, Groeneveld die zich hier behendig omheen laveerde en het eindeloos goed spelende en luisterende trio. Na diverse standards als 'Days Of Wine And Roses', 'Just Friends' en 'You’d Be So Nice To Come Home To' zou eigenlijk de pauze worden ingelast. Maar zonder maat te willen houden, ging Groeneveld en de ritmesectie onverdroten verder met een swingende bluesy medley, gevolgd door het mooie 'My Solitude'. Opnieuw maakten Colette Wickenhagen, Rinus Groeneveld en het Frans Ronday Trio duidelijk dat het in Nederland werkelijk barst van de begaafde jazzmusici. (Rolf Polak, 23.9.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
