Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Volkse impro en een stem uit het verleden
De Drie Dagen, vrijdag 22 & zaterdag 23 mei 2009, Grand Theatre, Groningen

Zeg nou zelf, een bandje waarvan de leden diezelfde dag met elkaar kennis hebben gemaakt, daar geef je toch geen cent voor? Nee. Behalve wanneer het gaat om stemkunstenaar Han Buhrs, trombonist Johannes Bauer en percussionist Alan Purves, oftewel Gut 3. Hun optreden in het Grand Theatre had het frisse van een eerste ontmoeting en werd bijeengehouden door humor en een fenomenaal vermogen om stante pede op elkaar te reageren en te anticiperen. "Ik houd mijn hart vast / Knijp er goed in / Kijken wat er uitkomt," zingt Buhrs en Purves, die een compleet Intertoys-filiaal heeft leeggeroofd, stopt piepende speeltjes onder zijn oksels en speelt tegelijkertijd op kwakende balgjes en zeurende neusfluitjes. Bauer probeert intussen de gekte te bezweren met bescheiden danspasjes, abstract Unterweltgegrom, toonladders met twee sporten en royaal bemeten klankvelden.

Dat alle drie de kunstenaars schizotrekjes vertonen, zal niemand verbazen. Buhrs verenigt Drs. P. en Howlin' Wolf in zich, Purves herbergt Zero Mostel en Popeye's maat Wimpy en Bauer zit vanzelfsprekend ergens halverwege Konrad en Franz. Structuur wordt verkregen door herhalingen - tekstueel en ritmisch – en door verdomd goed naar elkaar te luisteren.

Voor de structuur bij Ronin, het geesteskind van pianist Nik Bärtsch, zou je het best een fabriek kunnen visualiseren, een ouderwetse, van vóór de hinderwet. Zo'n suikerfabriek als van Hugo Claus. Dan loop je langs het donderend gebonk en geraas van de bieten in hun schoonmaakgoot, het gestamp van de bietenvermorzelaars, het rangeerterrein waar Heinrich met zijn kop ('krak') voor het wiel van de wagon terechtkwam. Trancemuziek met dieptebommen, zo werkt deze minimal rock uit Zürich. 'Louis Andriessen' staat er op mijn papiertje. Hard-edge volksmuziek is het zelfs, hier en daar.

Het volkse schemerde nog duidelijker door bij het Oostenrijkse Wumm! Zack! van altsaxofonist Max Nagl. Achter elke Alp lokte Salzkammergut. Deels had dat ook te maken met de frontlinie van twee alten, wier samenspel soms een hoornachtige kwaliteit aannam. Waar de leider een rechte toon produceerde, zorgde Clemens Salerny voor de rafels. Het vierspan Wumm! Zack! opereerde duidelijk als een orkest waarvoor Nagl stukken heeft geschreven met dermate grote en scherpe contrasten, dat het leek alsof er een rigoureuze cut-up methode is toegepast.

Electric Barbarian uit Groningen zelf heeft het werk van Langston Hughes, de grote Harlem Renaissance-dichter, verknipt. Hughes was, met Sterling Brown, de meest jazzy van de Harlem-poëten uit de jaren twintig. Opmerkelijk genoeg is bassist Floris Vermeulen, de leider en componist van Electric Barbarian, niet de eerste die zich heeft laten inspireren door Hughes. Diens tijdgenoot Hall Johnson, altviolist en koorleider in Harlem, zette 'Mother To Son' tachtig jaar geleden al eens op muziek. Naar mijn smaak kwam de dichter er een beetje bekaaid af. Uit de registraties van zijn readings weten we dat Hughes een fraaie, jazzy voordracht had - daar had meer mee gedaan kunnen worden. Nu werden de flarden van zijn stem, gescratcht door DJ Irie, vaak verzwolgen door de instrumentale golven voor ze hun werk hadden kunnen doen.

The Ghost Of Langston Hughes was een bezonken, elegisch werk waarin trompettist Bart Maris de link was naar 'Bitches Brew' van Miles Davis, een van de vorige projecten van Vermeulen. De toevoeging van het Belgische Kaas Strijkkwartet gaf een puntige, levendige toets aan het geheel.

(Eddy Determeyer, 1.6.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.