Dvd / The Jazztube
Michel Petrucciani - 'Non Stop Travels' (Dreyfus Jazz, 2007)
Opname: 1998

Het is alweer ruim tien jaar geleden dat Michel Petrucciani overleed: de vertederende Franse jazzkabouter die oogde als een soort E.T. achter de vleugel (met een speciaal verhoogstukje voor de pedalen) maar daar volwassen jazz op speelde – als hij muziek maakte was er niks vertederends aan hem, maar nam hij je onontkoombaar mee in een muzikaal avontuur, gebaseerd op een fantastische (en onbegrijpelijke) techniek, een neus voor jazztiming en een haast instinctief gevoel voor harmonie.

Het concert op deze dvd dateert van een jaar voor zijn dood, hij wordt bijgestaan door Anthony Jackson op (vijfsnarige) basgitaar en Steve Gadd op drums (met een meesterlijke brushestechniek). Sublieme triojazz, met als hoogtepunt een indrukwekkende en subtiele vertolking van de Miles Davis-klassieker 'So What'. Wat de dvd extra interessant maakt is de toevoeging van een gevoelige documentaire (uit 1995) van bijna een uur, waarin de Duitse regisseur Roger Willemsen indringende gesprekken voert met Petrucciani over zijn jeugd in Orange, zijn ziekte (hij leed aan een erfelijke afwijking van het beenderstelsel, gecombineerd met een groeistoornis), zijn liefde voor muziek in het algemeen en jazz in het bijzonder, zijn vriendschappen, het leven in het algemeen.

Aangrijpend is zijn ontmoeting met tenorsaxofonist Charles Lloyd, die hij ooit als achttienjarige nieuwkomer in Californië uit diens zelfverkozen isolement haalde en weer tot spelen bracht. De twee zijn gefilmd in een spectaculaire zonsondergang op de rotskust bij Big Sur. Mooi is ook de reportage van een opnamesessie met de vioolveteraan Stéphane Grappelli, grappig is het bezoek aan de Steinway-fabriek, sfeervol zijn de slotbeelden waarvoor een vleugel op de top van een New Yorkse wolkenkrabber is gezet; we zien vanuit een helikopter Michel Petrucciani daar spelen, geheel in zijn eentje, in de loeiende wind, met die fameuze skyline om hem heen.

Petrucciani was, vertelde hij aan Willemsen, niet bang voor pijn; die hoorde bij zijn leven, hij had altijd pijn. Maar wel was hij bang voor de dood; hij was bang dat er toch niets meer zou komen na het leven, en zei met een twinkeling in zijn ogen dat hij zich dan zeer bekocht zou voelen. Maar zijn ziekte was niet dodelijk, zei hij er opgelucht bij. Hij ging ervan uit dat hij nog lang zou leven en steeds bijleren. Het is er niet van gekomen, weten wij nu; hij stierf in januari 1999, 36 jaar oud, niet aan zijn beenderziekte of aan zijn groeistoornis, maar aan een aandoening van de longen – misschien rookte hij wel te veel.

Ik hoop dat hij in het hiernamaals nog jazzplezier heeft, bijvoorbeeld met de door hem zeer bewonderde Duke Ellington, wiens muziek hem inspireerde om de klassieke muziek te verruilen voor de jazz.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

Een voorproefje?
Klik links bovenin op de afbeelding om het nummer 'So What' van deze dvd te bekijken en te beluisteren.

Labels: jazztube

(Anoniem, 18.6.09) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.