Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




The Jazztube
Billie Holiday - 'Fine And Mellow'

Het is moeilijk de waarheid te achterhalen rond Billie Holiday. Er zijn tientallen lezingen over verkrachtingen, afkomst, tippelpraktijken, drank- en drugsgebruik. Haar autobiografie wordt soms voor onbetrouwbaar versleten, hetgeen het allemaal nog lastiger maakt. Zelfs haar precieze geboortejaar 1915 wordt tegenwoordig nog wel eens aangevochten. Zo blijft er van de waarheid weinig over. Maar wat maakt het uit? Dat ze een onaangenaam leven leed, lijkt vast te staan. Drank, drugs, verkrachtingen; wat maakt het dan uit op welke dag in welk jaar dit gebeurde? Niets. Bezopen is bezopen. Dood is dood. Leuk is anders.

Er waren natuurlijk ook mooie momenten. Welke zou ik mij niet voor de geest kunnen halen, maar ze moeten er zijn. Ik zou het willen uitzoeken met een tijdmachine, zodat ook het geluk van Billie Holiday voor het nageslacht kan worden vastgelegd. Met een camera zou ik achter haar aan willen lopen en minstens eenmaal haar sensuele glimlach willen vangen. De glimlach waarmee ze een tijd lang haar klanten lokte.

Tot geluk van de mensheid bestaat er zo'n opname. In 1957 werd Holiday uitgenodigd voor een optreden in het tv-programma 'The Sound Of Jazz', samen met een groep muzikanten die niets minder is dan een wie-is-wie van de swing, met onder meer Coleman Hawkins, Ben Webster, Roy Eldridge, Milt Hinton, Mal Waldron en bovenal Lester Young, de man die de bijnaam Lady Day bedacht. Als wederdienst verzon Holiday 'Prez' - een afkorting voor President, omdat alle adellijke titels al bezet waren - voor Young. Dit was de basis voor een vriendschap tussen de schijnbaar stoere Holiday en de intens kwetsbare Young, die terug te horen is op hun samenwerkingen.

De charme van deze Jazztube zit dan ook in de reactie van Holiday op Youngs solo. Ze knikt, schudt, grijnst en lijkt oprecht aangedaan te zijn. Het lijkt alsof ze troost vindt in de extreem simpele zinnetjes die Young uit zijn saxofoon zucht. Ze kijkt bijna als een verliefd meisje die een roos met een briefje op haar kussen vindt. Later in het fragment is die blik verdwenen. Die tijdens de solo van Coleman Hawkins verraadt eerder bewondering, terwijl de blik naar Gerry Mulligan er meer één van een trotse moeder is.

Nergens anders heb ik haar zo zien kijken. Ze was misschien wel gelukkig, die twaalf maten lang.

(Sybren Renema, 2.6.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.