|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Improviseren op melodielijnen, gehoor en intuïtie Lee Konitz & Minsarah, donderdag 29 april 2009, Bimhuis, Amsterdam Inmiddels is altist Lee Konitz een levende legende. Eén van de laatste oude 'jazzers'. Meer dan zes decennia speelt hij een hoofdrol in de jazzscene. Furore maakte hij met compagnon-tenorist Warne Marsh bij pianist en avant-gardist van het eerste uur Lennie Tristano, in Miles Davis' 'Birth Of The Cool'-band en als stersolist in de band van Stan Kenton. Later speelde hij met onder meer Paul Bley, Martial Solal, Charlie Haden, Jimmy Giuffre, Jim Hall, Sal Mosca en Michel Petrucciani. Zijn plaatopnamen op labels als Verve, Steeple Chase, Soul Note, Evidence, Philology zijn welhaast niet te tellen. Nu, op 82-jarige leeftijd, liet hij zich omringen door het uiterst gedienstige en subtiele begeleidingstrio Minsarah, bestaande uit pianist Florian Weber, bassist Jeff Denson en drummer Ziv Ravitz. Bescheiden, maar alert en zeer muzikaal lieten deze jonge lieden alle ruimte aan Konitz' avontuurlijke exploraties in een programma van louter standards, uitgevoerd in een eigen hedendaagse kamermuziek-interpretatie, ingezet door Konitz of Weber. Flarden, fragmenten van de oorspronkelijke song. Herkenbaar, uitnodigend om mee te zingen, maar hoe heetten die songs ook alweer?! Het complete American Songbook kwam langs, ook in de improvisaties, met nummers als (met dank aan mijn Haagse jazzvrienden) 'All The Things You Are', 'Just Friends', 'I’ll Remember April' en 'Cherokee'. Kenmerkend voor Konitz' speelwijze is het improviseren op de melodielijnen en op gehoor en intuïtie. Dat komt meer voor, denk aan Chet Baker, Sonny Rollins en Von Freeman. Het omspelen van de melodische contouren en het ontleden tot op het bot van de song. Bedachtzaam door Konitz aangezet met een warme, softe toon (wisselend met een doek in de beker spelend om – naar alle waarschijnlijkheid - een sound, contrast te creëren). Bij vlagen zeer geïnspireerd, vooral in de prachtig gespeelde ballad 'Polka Dots And Moonbeams', en op andere momenten wat aarzelend en zoekend naar de goede ideeën. Pianist Weber is van de spaarzame noten. Hij heeft een lichte klassieke aanslag. Zijn begeleiding is zeer passend en subtiel in dit kamermuziekgenre. Bassist Denson is aanwezig en efficiënt, en zijn solo's zijn competent, doch niet bijster spectaculair. Daarentegen is drummer Ravitz van het trio de meest expressieve. Uit het niets zet hij regelmatig een sprankelende groove neer. Met vingers en – veelal - met brushes. Hij is een drummer die stuwt en swingt, en qua volume (gelukkig) niet domineert. Er werd - een verademing - onversterkt gemusiceerd. Een invoelbaar trio. Een fraai klinkende sax. Een ademloos luisterend publiek. Zen in het Bimhuis. Heerlijk! Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Fred van Wulften. (Jacques Los, 9.5.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
