|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Een geslaagd gerecht dat naar meer smaakt Boek 'Go man, go! - In de coulissen van de jazz' door Jeroen de Valk Natuurlijk kocht ik 'Go Man, Go!' omdat er een hoofdstukje aan mijn partner in crime Rinus Groeneveld gewijd was. Een legitieme aanschaf dus. Vooralsnog moet ik bekennen weinig tot niets met Nederlandse jazzcritici op te hebben. In de loop der tijden is mij gebleken, dat deze groep meestal slecht geïnformeerd is, zich heeft voorzien van een ontmoedigend aantal vooroordelen, hokjesdenken propageert, 'kijk mij eens belangrijk zijn' uitstraalt en - niet in de laatste plaats - bij hoge uitzondering weet waarover het gaat. In mijn optiek zijn er maar drie uitzonderingen op deze regels geweest: Michiel de Ruyter, Rudy Koopmans en Jeroen de Valk. Van deze laatste is onlangs 'Go Man, Go!' op de markt gekomen: een verzameling interviews voorzien van een beknopt voor- en nawoord en gesubtiteld als 'In de coulissen van de jazz'. De twintig interviews zijn gerangschikt op geboortedatum van de geïnterviewde. Omdat accordeonist Johnny Meijer in 1912 is geboren, mag die de spits afbijten. Om meteen alle misverstanden uit de weg te ruimen: ook ik vind Meyer een improviserende jazzmuzikant en - helaas voor hem en voor ons - een nooit optimaal via plaat of cd geboekstaafd talent. Dit in 1987 genoteerde vraaggesprek - de meeste overigen vinden in de negentiger jaren plaats - zet meteen de toon. Jeroen de Valk is geen zuigende ondervrager, die er op uit is de hoofdpersoon een gewiekste quote te ontlokken. De interviewer, zelf bassist, laat doorschemeren vanuit zijn eigen ervaringen oprecht geïnteresseerd te zijn in wat de 'ster' met ons wil delen. De Valk kan goed luisteren en zich indien nodig verplaatsen in de situatie van de geïnterviewde, zonder daar meteen de credits voor te willen innen. Visueel beklijvend zoals hij het middagje met Johnny Meijer ter gelegenheid van zijn 75e verjaardag beschrijft. Het knappe van De Valks schrijven is, dat hij de beelden van de geïnterviewde overtuigend weet op te roepen en daarmee tevens de muziek in zijn juiste context plaatst. In het interview met Tommy Flanagan voel je inderdaad dat dit geen halleluja-pianist is die gelovigen de kerk binnenlokt, maar een peinzer die ballads bijna filosofisch op de piano vertolkt. Ook een ontmoeting in 1998 met de dan al 78-jarige Dave Brubeck is fascinerend, omdat De Valk - zelf behorend tot de critici - het aandurft Brubeck te vragen naar zijn intense hekel aan deze groep. Onthullend is het antwoord van de pianist: "Muziekjournalisten laten zich beïnvloeden en vergeten te luisteren. Ze hebben een hekel aan populariteit. Ze zien het liefst dat je alleen maar speelt in duistere keldertjes en dat je je platen in het geheim uitbrengt. Als je mij afkraakte, werd je geprezen om je goede smaak." Zo staat dit 174 pagina's tellende werkje vol met verhalen die je als echte jazzliefhebber graag wilt lezen en weten. Het is als met een uitzonderlijk geslaagd gerecht; het smaakt naar meer. En hoewel meer dan de helft van de geïnterviewden helaas niet meer onder ons is, kan ik in ieder geval verzekeren dat Rinus Groeneveld nog springlevend is. De saxofonist is in volle glorie overal in het land te horen in allerlei combinaties. En kun je niet wachten tot hij in de buurt is, dan biedt YouTube uitkomst: er staan voldoende clipjes op. Jeroen de Valk - 'Go man, go! - In de coulissen van de jazz' / Uitgeverij van Gennep, Amsterdam / ISBN 9789055150847 (Herbert Noord, 16.5.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
