|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Een genie, een gitaar Kurt Rosenwinkel Band, maandag 20 april 2009, Bimhuis, Amsterdam Kurt Rosenwinkel, een Amerikaanse jazzgitarist, begon eigenlijk als autodidact, en schreef al op zijn negende zijn eerste composities. In 1991 studeerde hij af aan het Berklee College of Music in Boston. Zijn talent werd ontdekt door vibrafonist Gary Burton, met wie hij ook enige optredens gaf. Daarna volgde talrijke opnames met onder anderen Paul Motian, Seamus Blake, Mark Turner, Brad Mehldau en Chris Potter. Acht cd's verschenen onder zijn eigen naam. In 2004 gaf Rosenwinkel les op de jazzafdeling van de Musikhochschule Luzerne en in 2007 ontving hij al op 37-jarige leeftijd een hoogleraarschap aan het Jazz Instituut van de Academie van Muziek in Berlijn. Rosenwinkel is vooral bekend om zijn muzikale onderzoekende geest. Meer dan acht uur per dag studeren op de gitaar was bij hem niet ongebruikelijk. Zelfs nu nog trekt hij zich regelmatig enkele maanden per jaar terug om zich met zijn collectie van semi-akoestische gitaren in het werk te begraven. Talent alleen maakt bij lange na geen Kurt Rosenwinkel. Als een bezetene begon hij zijn gitaar willekeurig om te stemmen, uit frustratie over de voorspelbaarheid van het geluid van de harmonieën en voicings, en daarbij volledig uit te gaan van zijn eigen gehoor. Dit keer bestaat zijn kwartet uit Aaron Parks (piano), Ben Street (bas) en Ted Poor (drums). Drie muzikanten die al behoorlijk carrière hebben gemaakt. Zo heeft de pas 25-jarige Parks al vijf cd's uitgebracht. Hij werkte als sideman bij onder meer Terence Blanchard en Mike Moreno. Poor speelde met Cuong Vu en Ben Monder. En Street, die les kreeg van Weather Report-bassist Miroslav Vitous, werkte al samen met David Sanchez en Lee Konitz. Muzikanten van naam met een enorm potentieel dus, die in het volle Bimhuis met hooggespannen verwachtingen werden ontvangen. En het was er weer: het Rosenwinkel-effect. Hier gaat het alleen om de gitaar en haar schier onuitputtelijke mogelijkheden. Communicatie en uitwisseling lijken op het eerste gezicht niet nodig. De akoorden worden ontmanteld, talloze thema's in hun details ontleed. Varianten ontstaan, in elk aspect uit elkaar genomen. Om vervolgens uit het niets weer naar het oorspronkelijke thema terug te keren. Eindeloze solo's tot je er bij neer dreigt te vallen. Een gevoel van extase. Halverwege de eerste set begon zich een saamhorigheid te ontwikkelen, vooral met de piano. Niet zo verwonderlijk, aangezien Rosenwinkel zelf een begenadigd pianist is. Ideeën wandelen van gitaar naar piano om er voortgezet te worden, en vice versa. Geruggensteund door bas en drums, die het geheel vakkundig omlijsten. In het tweede gedeelte werd de deur naar Rosenwinkels heksenkeuken ver opengezet. De groep vloog door alle denkbare muziekstijlen, maten en ritmes. De gitarist gaf zijn bandleden alle ruimte om zich te ontplooien en hun potenties en kwaliteiten voor het voetlicht te brengen. Naast alle technische verfijning nu ook met hart, ziel en passievolle toewijding. Bij Kurt Rosenwinkel heb je altijd het gevoel dat één concertavond voor deze veelsoortigheid niet genoeg is. Te groot is zijn rijkdom aan ideeën en eindeloze inspiratie. Het is gewoon een geschenk deze carrière te kunnen volgen en te zien hoe ambitieus en serieus deze gitarist met zijn talent omgaat. (Sabine Fleig, 4.5.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
