|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 The Bad Plus: barokke ritmiek The Bad Plus & Wendy Lewis, zaterdag 28 februari 2009, Bimhuis, Amsterdam Op het pad van de emancipatie van het pianotrio sinds, zeg, Teddy Wilson is The Bad Plus een recente kiezel. De meest ingrijpende transformatie door de jaren onderging de drummer. Van het handhaven van het strikte (dans)tempo evolueerde diens taak tot desintegratie. Tot het schetsen van de barokke ornamentiek die kenmerkend is voor de hedendaagse polyritmiek. In het geval van The Bad Plus werkt daarbij mee, dat het basismateriaal niet zelden klassieke composities zijn van onder anderen Igor Strawinsky en Györgi Ligeti. Die stukken hebben een minder lineair en meer asymmetrisch karakter dan de gangbare jazzwijsjes. Het trio (Ethan Iverson - piano, Reid Anderson - bas en David King - drums) is hecht als een Chinese puzzel, de ritmische nuances en verspringingen vertoonden geen kieren. De faseverschuivingen in 'Old Money' werkten verbluffend goed. Hoewel het optreden bezonken momenten kende ('Bill Hickman At Home', 'People Like You'), grossierde The Bad Plus vooral in dynamische contrasten. Na de pauze opende de muziek zich om ruimte te maken voor vocaliste Wendy Lewis. Die laatste is niet zozeer een jazzzangeres alswel een pop-chanteuse. Voor zover ze iets uitstraalde, was dat een soort old hat-new wave cool. Dat werkte voortreffelijk in de oude Tony Bennett-hit 'Blue Velvet', waarin de muziek roerloos werd als een bevroren vijver in het maanlicht. Maar voor het overige bleven haar beurtelings psychoanalytische en sprookjesachtige teksten in een vrijblijvend maniërisme steken. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder. (Eddy Determeyer, 6.3.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
