Eenmalige gebeurtenis zonder weerga
Fred Van Hove / Barry Guy / Wilbert de Joode, woensdag 10 december, Kasteel Vilain XIIII, Leut-Maasmechelen

Fred Van Hove kreeg van programmeur Hugo Haeghens carte blanche om zijn trio samen te stellen voor dit concert. De keuze was op zijn minst ongebruikelijk. De Engelse allround bassist Barry Guy en de Nederlandse vrije-impro bassist Wilbert de Joode. Met dit avontuurlijk trio van gelauwerde improvisatoren kon het alle kanten uit en dat was ook het geval. Er was geen programma, geen afspraken. Alles was open en mogelijk. Wat volgde was instant composing op het scherpst van de snede en van het zuiverste water.

Op het podium een vleugel, een accordeon en links aan Barry Guy's kant een zuiltje met daarop strijkstok, mallets en ander gereedschap om de snaren te lijf te gaan. Ter rechter zijde Wibert de Joode met voor zich een lessenaar die enkel dienst deed als aflegplaats voor zijn strijkstok; geen bladmuziek te zien. En daarmee moest het publiek het doen. Iedereen voelde dat hier wat bijzonders stond te gebeuren. Een eenmalig en niet te versmaden concert zou het gaan worden. Eén lange set werd het, waarbij iedereen de adem inhield.

Fred Van Hove zette steeds de toon en voerde regie. Ongeremd liet hij zijn ideeënstroom vloeien van hoofd naar armen, vuisten, handen en vingers, om daarmee gedachten vorm en klank te geven. Soepel als een gymnast beroerde de oude meester het klavier. Het ene moment teder, subtiel en met fraai toucher. Dan weer bruusk, percussief, maar altijd boeiend eigenzinnig. Zijn medespelers reageerden alert, vulden aan en speelden complementaire solo's waar het vereist was. Slechts zelden klonken hun instrumenten waarvoor ze in oorsprong gebouwd werden. Guy exploiteerde en exposeerde voornamelijk de hogere registers van zijn bas. Onderwijl bewoog De Joode zich meer aan de donkere kant ervan. En op diens klankspel en ritmische vondsten stond vanavond geen maat.

Barry Guy bediende zich veelvuldig van een strijkstok, al kon dat ook een afgedankt exemplaar zijn zonder bespanning, waarin zaagtanden waren aangebracht waarmee hij zijn bassnaren teisterde. Ook gebruikte hij mallets, die hij tussen de snaren vlocht voor speciale effecten. Een Michael Vatcher op bas als het ware. In de gestreken flageoletten klonk zijn bas soms als een vervormde menselijke stem.

Het tweede stuk werd solo ingezet door Van Hove. Daarin leverden linker- en rechterhand gelijkwaardige bijdragen. Het was een genot om te zien hoe hij de het klavier beroerde. Soms wekte hij de indruk of hij de toetsen met zijn vingers wilde ontdoen van denkbeeldige ongerechtigheden. Een 'poetsend toucher' als het ware. In enkele passages gespte hij zijn accordeon om en voegde het specifieke klankidioom ervan toe aan het klankbeeld, dat door De Joode en Guy verder werd vervolmaakt. Deze pionier van de avant-garde jazz liet zich ook dit keer niet stigmatiseren. In zijn spel doorklonk het verleden, het heden, maar zeker ook de toekomst van de pianoliteratuur. Hij bezigde een groot spectrum aan harmonieën, ritmiek en dynamiek. En fluisterzachte, intimistische passages werden afgewisseld met heftige, expressieve improvisaties.

Van Hove boetseerde zijn muzikale sculpturen vaak beginnend aan de diepe linkerkant van het toetsenbord om gaandeweg, gebruikmakend van alle hem ten dienste staande manipulaties, het bouwsel via het totale klavier verder vorm te geven. Hij was onbetwist het sympathieke en fascinerende epicentrum van deze welhaast onbeschrijfelijke eenmalige muzikale gebeurtenis.

Klik

(Cees van de Ven, 19.12.08) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.