Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Hechte Gatecrash bedwelmt Neerpeltse jazzclub
Eric Vloeimans' Gatecrash + Fay Lovsky, donderdag 18 september 2008, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt

Een dubbelconcert met voor de pauze Fay Lovsky, geassisteerd door Jeroen van Vliet op piano en bijgekleurd door Eric Vloeimans op trompet. Een concert waarin Lovsky vooral schitterde door haar veelzijdigheid, haar speelse creativiteit en haar pretentieloze vakmanschap. Fay Lovsky bracht een erg gevarieerde set, waarbij ze zich met haar lichtvoetige liedjes van een schijnbare bedrieglijke eenvoud bewoog in het niemandsland tussen pop, jazz, blues, kleinkunst en chanson. Deze singer-songwriter houdt duidelijk van vele soorten muziek en is dus moeilijk in een hokje onder te brengen... haar sterkte die wellicht, zoals zo vaak, eveneens een zwakte kan betekenen omdat ze, door zich van zoveel uiteenlopende stijlen te bedienen, onvoldoende geprofileerd naar buiten komt om aansluiting te vinden met een duidelijk herkenbare muziekstijl.

Maar genieten was het natuurlijk wel van het subtiele en atmosferische 'The Poet', met Fay op zingende zaag, een ingetogen en breekbare Van Vliet op piano en het gedempte trompetgeluid van Vloeimans op de achtergrond. Onmiskenbaar mooi was het Zweedse kinderliedje 'Vem Kan Segler' met Fay ditmaal op xylofoon, gevoelig en treurig. Het in het Nederlands gezongen en lichtvoetige melodietje 'Parkeren' was dan weer zo'n typische miniatuurobservatie van haar, waaromheen een heel liedje wordt opgebouwd. Kleinkunst met Fay op gitaar, begeleid door piano en met naar het einde toe Vloeimans breed uithalend. Het door de trompettist geschreven 'Requiem' gaf een weids en desolaat woestijngeluid en deed denken aan Ennio Morricone. Het wondermooie 'Songs', een compositie van Van Vliet - een nummer dat we ook kennen in een uitvoering van Tutu Puoane, ja - 'If Songs Have Wings'. Afgesloten werd er met 'Onderweg', een oud juweeltje van Fay, opgepoetst en in een nieuw jazzkleedje gestoken.

Kortom, een mooi en erg gevarieerd concert. Graag zien we Fay Lovsky nog eens terug, maar dan liefst in een eigen avondvullende show en met een meer uitgebalanceerde en gefocuste set.

Met Van Vliets 'Floratone' opende Gatecrash het tweede gedeelte van de avond. Een nummer opgebouwd rond een sterke groove, met een sfeervol ingetogen en tegelijkertijd breed en ruimtelijk geluid, waarbij Vloeimans heerlijk kon soleren. Aanzwellend en fenomenaal op drive gebracht door de keyboards van Van Vliet. Weg van de melodie improviserend werd het vuur aan de lont aangestoken, wat vanaf het openingsnummer meteen al voor vuurwerk zorgde. Met 'Laurine', afkomstig van de live-cd 'Gatecrashin’', werd deze vibe zonder verpozen doorgezet. Een erg ritmisch nummer, dat werd aangedreven door het sublieme voorstuwende keyboardspel van Van Vliet, maar ook met een mooie dialoog tussen drummer Jasper van Hulten en bassist Gulli Gudmundsson. Dan even op adem komen met 'Mr. Selcuk', een nummer met een strakke en meeslepende oosterse sound, waarop ontspannen en ingetogen werd gemusiceerd.

Over 'Milkmen', een stuk van Gudmundsson, hing dan weer een dreigende en bezwerende sfeer, aangegeven door een stevig ritmische beat van de bassist, die werd afgewisseld door verdienstelijke solo's van Vloeimans en Van Vliet. De link met Vloeimans' Mercedes-aankoop en 'Bonzi' was me niet duidelijk, maar het was wel een leuk en speels nummer, waarbij Lovsky ijle geluiden produceerde op een soort elektronisch blaasinstrument. Het beeldschone 'Images Of Washington' werd ingetogen en beheerst gespeeld en vormde een ideale combinatie van het warme, frêle en breekbare stemgeluid van Lovsky met het uiterst sensibele trompetspel van Vloeimans. Een perfecte stembeheersing, timing en timbre maakte van deze uitvoering een nummer van formaat, waarbij Lovsky bewees dat ze zonder verpinken naast Diana Krall, Norah Jones of Cassandra Wilson kan staan en probleemloos een carrière als jazz-, blues- of popzangeres zou kunnen uitbouwen.

Met 'Hyper' werd de drive opnieuw opgetrokken door middel van een stevige groove van de keyboards van Van Vliet. Een nummer met een heerlijk stampend en bijna rockend ritme van een spetterende Vloeimans. Via een mooie etherische, melodieuze passage werd hectisch aanzwellend en hymnisch afgesloten. Een memorabel concert dat de aanwezigen enthousiast en in een roes achterliet...

Deze goed op elkaar ingespeelde band heeft een hechte en solide sound, die als een flow wordt voortgestuwd door Van Vliet, hamerend op en rollend over zijn Fender Rhodes. De sterke melodielijnen van Vloeimans komen met een warme passie bruisend recht uit het hart en zijn trefzeker. Met Gatecrash is Eric Vloeimans duidelijk klaar voor de internationale podia en een breed publiek. Deze toegankelijke en onweerstaanbare cocktail van jazz, blues, rock en funk komt als een warme vloedgolf op je af om je mee te voeren, in zijn greep te houden en niet meer los te laten.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Robert Kinable, 23.10.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.