|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Een avond met een bijzondere saxofonist Miguel Martinez & Old Quarter Trio, maandag 6 oktober 2008, Old Quarter, Amsterdam Tja, en daar sta je dan op het podium, terwijl een half uur daarvoor door Draai om je oren-redacteur Rolf Polak aan mij werd gevraagd om speciaal als musicus een keer een recensie te schrijven, en dat terwijl je zelf op het podium staat. Wauw, dat leek me wel een uitdaging! Dus bij dezen een verslag vanuit het middelpunt van 'de arena': Altsaxofonist Miguel Martinez en het basistrio - met als stand-in pianist Erik van der Luijt en vaste kracht drummer Klaas van Donkergoed - gaven een knap staaltje muziek ten gehore op een rustige maandagavond in de Old Quarter in het hartje van oud Amsterdam. That's what I like about jazz, je druppelt zo'n beetje binnen, stelt wat spullen op, spreekt kort een paar stukken af en hupsakee... gaan met die handel, en maar zien waar het schip strandt. Eigenlijk was het voor mij een routine-job, althans zo leek het, maar wis echter die 'meneer' Van der Luijt nooit uit, want hij is één van vaderlands meest aparte pianisten. En ik kan het weten, want wij timmeren samen al een tijdje aan de weg. Outside spelen à la Van der Luijt is zijn eigen manier van grenzen overschrijden, zo van where we go, there are no roads, want ik ken niemand met een dergelijke eigen stijl als deze pianist. Soms denk ik wel eens dat ik op een gegeven dag te horen krijg dat 'Luijt' een alien blijkt te zijn. Maar zonder gekheid, ik ben soms bang van het aura dat om hem heen zweeft. Echt waar! Intussen hebben we al 'Star Eyes' ingezet, een stuk uit The American Songbook, met een herkenbaar intro met de eerste twee A-tjes in latin, dan in swingstijl de bridge - ook wel het B-tje genoemd - en tenslotte het laatste A-tje in latin met een swingstaartje bedoeld als set-up voor de eerste solist. Miguel Martinez is een rasechte altist, althans zo ervaar ik dat, hier en daar met een vleugje Parker en Cannonball, maar goed, daar kun je nou eenmaal niet omheen. Net zo goed als dat ikzelf ook wel eens te horen krijg dat mijn spel soms doorspekt is met invloeden van Ray Brown en Ron Carter. Daar kun je als musicus dus ook gewoon trots op zijn. Miguel is bezig met zijn eerste chorus, dat zoveel wil zeggen als dat hij met zijn eerste solorondje bezig is, en daar komt opeens pats-boem Klaas met een mooie, precies goed geplaatste oeh-bab-she-bam-daschhhhh-daschhhhh. Meer hoef ik voor kenners hierover niet te zeggen, het is soms mooier dan sex (niet tegen mijn vrouw zeggen, hoor). Na de pauze van ons concert komt de sessie maar moeilijk op gang; er is niet veel aanbod van muzikanten die mee willen spelen. Uiteindelijk wel een baritonsaxofonist uit Köln, ene Marcus Berthold, 'of-tie-met-ons-effe-mee-ken-jamme?'. Klar doch Marcus, kein Problem. Dan schuift de 'Joegoslavische maffia' nog even aan met twee blazers van het type 'ikke kots lekker alle toonladders die ik ken over het podium uit', maar of er muziek van komt... nou, ik betwijfel het. Dan na de tweede en tevens laatste break van die avond sluiten Miguel, Erik, Klaas en ikzelf de avond af met 'This I Dig Of You', een Hank Mobley-original, en als absolute eindtune een redelijk snel en beschaafd afgehandelde 'Cherokee'. (Branko Teuwen, 14.10.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
