Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Overdonderende rust
John Abercrombie Quartet, donderdag 25 september 2008, Dr. Anton Philipszaal, Den Haag

Een combo met solisten op viool en gitaar doet, zeker in jazzkringen, denken aan dat van Django Reinhardt en Stephane Grapelli. Of dit John Abercrombie voor ogen stond toen hij zijn band samenstelde, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat Abercrombie een echte jazzgitarist is, die in menig interview aangeeft te zijn geïnspireerd door Charlie Christiani en Reinhardt. Daarmee is niet gezegd dat de muziek hetzelfde klinkt. Want behalve een man van de traditie is Abercrombie ook zeker een vernieuwer, die even gemakkelijk akkoordenschema's als vrije improvisaties doorloopt. Het verloop van zijn stukken is dan ook vaak dat van een thema, via een los-vast schema van akkoorden, naar een vrij gedeelte. Op zijn laatste album, 'Third Quartet', wordt deze interesse nog eens aangegeven met een uitvoering van Ornette Colemans 'Round Trip'.

Tijdens zijn concert in de Dr. Anthon Philipszaal werd het nog eens bevestigd: de lyriek van Abercrombie, Mark Feldman op viool, Thomas Morgan op bas en Joey Baron op drums is overweldigend. Met name voor de pauze werd er op fluisterniveau gesoleerd, zodat het publiek bij de muzikanten op schoot leek te zitten. Wanneer het al te rustig werd, was daar drumbeest Baron, die met een asymmetrische roffel de boel weer op scherp zette. Waar Baron uitgesproken extrovert is als muzikant, geldt voor Abercrombie het omgekeerde. Ineengezakt met zijn gitaar op schoot is hij het toonbeeld van een ingetogen muzikant die weinig noten nodig heeft om diep in zichzelf en de muziek te graven. Zijn solo's waren rustig en geconcentreerd. Wanneer Abercrombie niet speelde, luisterde hij met gesloten ogen naar Feldman. Deze soleerde in alle registers van zijn viool en wisselde korte statements van veel noten af met meer lyrische, melodische passages. Morgan bleef lange tijd wat op de achtergrond, maar liet zich na de pauze volop gelden in 'Class Trip', een nummer met pizzicato voor bas en viool dat aan Philip Glass deed denken.

Na de pauze namen de muzikanten sowieso meer tijd om hun individuele klasse te tonen. Baron speelde geniaal, zij het wat luid, hetgeen soms wat ten koste ging van de vioolpartij. In 'Vingt-Six', een nummer van het laatste album, revancheerde Feldman zich met een stopchorus die aan een monologue intérieur deed denken. Abercrombie liet nog zien waarom hij, jaren geleden, een veelgevraagd fusiongitarist was. Dit spierballenwerk van de muzikanten was aanstekelijk, maar met name Baron leidde af van waar deze muziek over gaat: luisteren. Het laatste kwart van het concert was dan ook wat teleurstellend.

Pas bij de toegift kwam de groep weer met een hecht samenspel dat de tijd stil leek te doen staan. Toen ook werd duidelijk waarom dit kwartet door velen wordt gezien als het beste dat Abercrombie heeft gehad en als een van de beste kamerjazzensembles van het moment. Wanneer de muzikanten goed naar elkaar luisteren, dan stuwen ze
zichzelf en elkaar tot ongekende hoogten.

(Sybren Renema, 28.9.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.