|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
  North Sea Jazz impressies: Hank Jones 90th Birthday Concert vrijdag 11 juli 2008, Ahoy, Rotterdam Op 31 juli van dit jaar vierde Hank Jones zijn negentigste verjaardag. De dag ervoor stond hij nog in de befaamde Hollywood Bowl met een andere negentigjarige, Gerald Wilson, om daar een concert 'full of youthful vibrancy' (All About Jazz) te geven. Naast gasten als Joe Lovano en Kenny Burrell was ook zangeres Roberta Gambarini aanwezig voor een 'Porgy And Bess'-medley. In 2005 nam zij met Jones het album 'You Are There' (EmArcy) op, en sindsdien heeft zich tussen de twee een speciale band ontwikkelt. Niet in de laatste plaats omdat door tijdig ingrijpen van Gambarini de pianist in 2006 en 2007 van een wisse dood kon worden gered. Een paar weken voor Jones' verjaardag zou er op het North Sea Jazz Festival in de Hudson-zaal een speciaal verjaardagsconcert worden gegeven, waaraan naast Gambarini en trompettist Roy Hargrove ook pianist Tamir Hendelmen, bassist Neil Swainson en drummer Jake Hanna medewerking verleenden. Helaas voor de aanwezige fans was de jubilaris zelf niet aanwezig; onderweg naar Rotterdam was hij onwel geworden en zodoende teruggekeerd naar huis. Desondanks viel er nog genoeg te genieten tijdens dit concert, niet in de laatste plaats dankzij Gambarini's onwaarschijnlijke vocale capaciteiten en stembeheersing. Haar scatten mag gerust subliem worden genoemd; het klonk als een instrument in haar handen. Zo gleed ze in 'Sunny Side Of The Street', een ode aan Dizzy Gillespie, met onwaarschijnlijk gemak door het hogere register en waren haar hoge uithalen in de trading fours met Hargrove in 'No More Blues' even adembenemend als loepzuiver. Ze zong van uiterst pianissimo naar volumineus croonend. Leuk om te zien hoe de zangeres van Italiaanse oorsprong erin slaagde om een doorwinterde jazzmuzikant als Hargrove vol bewondering te doen lachen; ze wist hem zelfs te verleiden tot een streetwise vocale bijdrage. Hargrove, die na twee nummers in kwartetbezetting zijn opwachting maakte op muted trompet in 'When Lights Are Low', voelde de sfeer prima aan met over het algemeen fraai ingetogen en een enkele keer brassy spel. Hendelmen, Swainson en Hanna beperkten zich vooral tot begeleiden; ze leverden gedegen vakwerk af, zonder poeha. In die context was het grappig om te zien dat ondanks Hargrove's aanmoedigingen Hanna zich niet liet verleiden tot een langere solo op zijn compacte drumstel (ride, snare, hihat, bassdrum); schielijk keerde hij terug naar zijn rol als sideman om de song af te ronden. De geest van Hank Jones waarde evenwel rond; hij zou het tribute-concert in de coulissen ongetwijfeld met een glimlach hebben aanschouwd. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven. (Maarten van de Ven, 7.9.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
