Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Michael Moore Quintet serveert exquis gerecht voor de oren
vrijdag 15 februari 2008, De Toonzaal, Den Bosch

Ongelooflijk en verbijsterend, dat is het. Het Michael Moore Quintet bestaat inmiddels alweer ruim vier jaar, maar heeft in die tijd nog maar heel weinig gespeeld. Of beter gezegd: kunnen spelen, want de jazzpodia lopen vreemd genoeg niet echt warm voor deze groep, die daarmee een van Nederlands beste 'onontdekte' jazzformaties dreigt te worden.

Moore had deze avond "voor wat meer lege stukken gekozen, passend bij deze ruimte". Stuk voor stuk waren het boeiende, fijnmazige en consciëntieus uitgevoerde composities, die met veel gevoel en muzikaliteit over het voetlicht werden gebracht in het mooie decor van de Toonzaal. Een uitgelezen gezelschap - Michael Moore (altsax, klarinet, basklarinet), Eric Vloeimans (trompet), Marc van Roon (piano), Paul Berner (bas) en Owen Hart Jr. (drums) - toonde zich deze avond het evenbeeld van eloquentie in jazz.

Een van de troefkaarten van dit kwintet is ongetwijfeld het hechte samenspel. Zo vloeiden de sax- en trompetlijnen uitmuntend in elkaar over, en becommentarieerden de blazers elkaars klanken of riffs met sneaky imitaties. Het zalvende, aangenaam zoemende basgeluid van Berner en de constant gevoelde puls van Hart, hoe vrij die het ritme soms ook ontleedt, zijn eveneens sterke assets van deze formatie. Het fraaie bandgeluid dompelde de luisteraars in een warm, verkwikkend bad voor zowel de oren als de mind.

Ondanks het feit dat de groep gemiddeld maar eenmaal per jaar samenkomt om te spelen, bestond het programma uit liefst 12 nieuwe stukken, merendeels van Moore's hand, al hoorden we ook composities van onder meer Ornette Coleman en Jaki Byard (die ooit leraar van Moore is geweest). Diens bluesy 'Miss Parker Of K.C. (Bird’s Mother)' ademde de vrije geest uit van Mingus en Dolphy, hoewel Moore's aanpak op basklarinet natuurlijk heel anders is dan laatstgenoemde. Michael Moore lijkt een patent te hebben op rijke, lyrische en soms licht mystieke thema's, die vaak zeer subtiel en mooi worden verklankt. Zelfs in de wat complexere, vrijere stukken weet hij door afwisseling en sterke melodische cues de luisteraar erbij te houden.

Vloeimans blijft verbazen met zijn spel. Hij speelt nooit 'zomaar' iets, kneedt en boetseert de klank van zijn trompet naar believen, en weet een enorme dynamiek te ontwikkelen, volledig in controle en één met zijn instrument. De pauzes die hij laat vallen in zijn solo's geven deze nog meer spanning en kracht. Ook Van Roon is hier op zijn plaats. Moore's kwintet biedt volop ruimte voor de weidse schoonheid en verstilde klanken van zijn vleugel, al weet de pianist ook hoe hij moet stuwen. Zo gaan de goed geplaatste akkoorden ergens halverwege zijn solo in 'Whistle Blower' haast naadloos over in een double-time versnelling, die direct wordt opgepikt door de ritmesectie.

Een dag na dit optreden zou de band in Lantaren/Venster in Rotterdam opnamen gaan maken voor een tweede cd. Hopelijk wordt die weer net zo fraai als hun eersteling, 'Osiris'. Afgaande op dit concert is de kans daarop vrij groot.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Maarten van de Ven, 30.5.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...









De redactie van
Draai om je oren
wenst je fijne feestdagen en een mooi, gezond en gelukkig 2025!


Menupagina's:




Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie







Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.