|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Kamermuziek-jazz bij tijd en wijle slaapverwekkend Marc Copland Trio & Greg Osby, vrijdag 2 mei 2008, Bimhuis, Amsterdam De solo geblazen intro van altsaxofonist Greg Osby, gebaseerd op de akkoorden van 'What Is This Thing Called Love', beloofde veel goeds voor dit concert. Hij blies scherp articulerend met verrassende wendingen en steeds variërend rondom het thema. Alsmaar zijn solo opbouwend gleed de ritmetandem (bassist John Hebert en drummer Bill Stewart) soepel en als het ware automatisch in de juiste swingende groove. Dit openingsnummer bleek een opwarmertje te zijn van allure. Speels en zonder pretentie werd door het kwartet gedemonstreerd dat eigentijds improviseren op een relatief afgesleten thema toch uitermate interessant en verfrissend kan zijn. In het laatste nummer van het concert werd dezelfde procedure gevolgd op de standard 'Out Of Nowhere'. Voor mij de hoogtepunten van de avond. Helaas werd die kwaliteit niet gedurende het gehele concert gehaald. Het overige repertoire bestond uit composities van ieder van de muzikanten. Meestal nogal gekunsteld en sterk klassiek impressionistisch georiënteerd. Hetgeen natuurlijk sterk te maken heeft met Marc Coplands voorkeur van dat genre. In zijn solo's demonstreerde hij zijn voorliefde voor romantische, kabbelende pianistische capriolen, die gelukkig soms gepaard gingen met pittige, ruimtelijke, hedendaagse loopjes. Bedachtzame, eigentijdse kamermuziek-jazz, die gedurende het verloop van het concert enigszins slaapverwekkend overkwam. Ook al omdat gast solist Osby wel capabel en vingervlug soleerde, maar niet het nodige vuur uit zijn sax wist te halen. Degene die nog voor de nodige swing en dynamiek zorgde, was drummer Bill Stewart. Hij heeft dan ook zijn sporen verdiend bij onder anderen John Scofield, Larry Goldings en speelde – mind you – op cd's van funk-altsaxofonist Maceo Parker. Een heavy drummer dus, die Stewart. Zijn compositionele bijdrage was dan ook van enig funkkaliber. Zijn drummen was werkelijk fenomenaal. Heftig, dat wel, maar in de echte jazztraditie. Hij sloeg de juiste accenten en varieerde alert en muzikaal. Door het soepel hanteren van de sticks overstemde hij de solisten en het ensemblegeluid niet. Hij tilde het wat bloedeloze en gezapige musiceren van Osby en Copland op naar een enigermate acceptabel en swingend niveau. Onze fotograaf Cees van de Ven bezocht dit concert op maandag 5 mei jl. in Kasteel Vilain, Leut, Maasmechelen. Klik hier voor zijn fotoverslag. (Jacques Los, 12.5.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
