Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Harmonieuze jazz ontbeert stuwende bas
Dré Pallemaerts' Pan Harmonie, zondag 23 maart 2008, Bimhuis, Amsterdam

Dré Pallemaerts is één van België's bekendste drummers. Hij heeft samengewerkt met onder anderen Joe Lovano, Mal Waldron en Archie Shepp, en natuurlijk met landgenoot Toots Thielemans. Maar Pallemaerts is ook goed thuis in de Franse en vooral Parijse jazzscene. Daar speelde hij bijvoorbeeld met Baptiste Trotignon en de gebroeders Belmondo.

Prettig om Stéphane Belmondo, een prominente Franse trompettist en bugliste eens in Nederland te zien. Een jaar geleden zag ik hem in Parijs in de Duc des Lombards met andere bekende Franse jazzmusici. Daar speelde hij in een 'tribute to John Coltrane', fel en zeer sterk op trompet. Vanavond was het voornamelijk bugel, prachtig passend bij Pallemaert's Pan Harmonie. Op de bugel produceerde Belmondo een heel warm, soms bijna ingetogen geluid. Deze avond liet hij een aantal uitstekende soli horen, ook op trompet.

De samenwerking tussen Belmondo en tenorsaxofonist Mark Turner verliep heel soepel. Turner zelf was ook regelmatig aan bod en liet keurig werk horen. Mooie loopjes en flageoletten, maar in het algemeen was hij niet echt spectaculair aanwezig. De sax en bugel harmonieerden vaak in duet en kleurden goed met elkaar, subtiel gestuurd door Pallemaerts.

Dré Pallemaerts drumde goed ondersteunend, sturend en invullend voor zijn band. Vaak fijngevoelig, soms ook een beetje meppend, maar altijd soepel swingend en veelzijdig. Grappig detail was dat hij vrijwel constant zijn stokken omdraaide (van uiteinde naar tip en terug). Dezelfde energie was aanwezig in het pianospel van Bill Carrothers. Spel van een constant hoog niveau, met een prettige dynamiek en ronduit sprankelend. Carrothers en Belmondo waren de grote aanwinsten van Pallemaerts in deze Pan Harmonie.

Het enige dat ogenschijnlijk harmonieerde, maar op de achtergrond meer als een stoorzender functioneerde, waren de Fender Rhodes en pulserende electronica van Jozef Dumoulin. Pallemaerts heeft daar weliswaar een zwak voor, maar in deze constellatie had het meestal niet de toegevoegde waarde die men zou wensen. Misschien ligt het teveel voor de hand, maar vooral door het soort drumwerk en de sprankelende piano was de electronica geen ideale match. Sterker nog, het had gewoon een (akoestische) bas kunnen of moeten zijn.

(Margretha van den Bergh, 3.4.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.