Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Een Ster in Groningen
Wouter Hamel, vrijdag 11 april 2008, Simplon, Groningen

Er staat een lange, om niet te zeggen vette rij te wachten. Om precies te zijn twee vette rijen, in noordelijke en zuidelijke richting, bij elkaar toch gauw een meter of zestig. Giechelende meisjes oefenen op een refreintje. Twee jongens vergelijken intussen de toegangsprijzen in Haarlem, Amsterdam en Groningen. "Paradiso is altijd duur." "Fotograferen mag alleen de eerste tien minuten," had de pr-medewerkster me van tevoren gewaarschuwd. Wat is hier in godsnaam aan de hand? Is Frank Sinatra terug in het Paramount Theater?

Het is Wouter Hamel, wonderboy van de Nederlandse popjazz, die vanavond in Simplon staat. Een heus idool. Binnen zie je ze rondlopen, de lookalikes, met precies zulke Dennis the Menace-lokken voor de ogen. Ik tel maar één Jamie Cullum. Nochtans zijn de vrouwelijke fans in de meerderheid, variërend van best pril tot best al wat ouder.

Gezegd moet worden dat Wouter het niet alleen van zijn looks moet hebben. Hamel is een blijvertje. Hij heeft een mooie persoonlijke expressieve stem die soepel en zuiver van het mannelijke middenregister naar een teder hoog kan wegzeilen. De liedjes die hij schrijft zijn simpel, catchy, met goede hooks en, voor zover ik het kon volgen, zinnige teksten. Daarbij is hij niet voor één gat te vangen. Hij zingt net zo makkelijk een nummer dat ons terugvoert naar de mambo-chic van de jaren vijftig als een cabaretachtig liedje of een wezenloos bubblegumdingetje. Maar alles is wél doortrokken van de nieuwste inzichten op funkgebied.

In hoe hij een tekst om een melodie drapeert is hij te vergelijken met Mel Tormé, maar eerder nog zou je hem als erfgenaam van de hipsters van vijftig jaar geleden kunnen benoemen, de Bobby Troups, de Mose Allisons. Die klasse heeft hij beslist – hij zou het met een beetje gerichte promotie ook in de States kunnen maken, met z'n eigenwijze bekkie en z'n persoonlijke ontboezemingen. In het kielzog van Harry Connick Jr., zeg maar. Dat hebben ook die meiden in Japan in de smiezen. Die weten waar ze moeten wezen als er een lekker ding uit Europa komt. In alle karaokebars daar zit 'Breezy', vertelde de zanger.

Voor een liedje nodigde hij vier plaatselijke schonen het podium op. Maar hoe vlijtig die van tevoren ook hadden geoefend, het publiek bleek het refrein beter onder de knie te hebben. Ik telde intussen de hele avond slechts drie standaard songs: 'Comes Love', 'Filthy McNasty' en 'Hallelujah I Love Her So'. Ook die keuze had een stuk slechter gekund.

(Eddy Determeyer, 21.4.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.