Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




ROVA en de erfenis
zondag 16 maart 2008, Grand Theatre, Groningen

Het ROVA Saxophone Quartet bestaat dertig jaar en is daarmee vermoedelijk een van de oudste saxofoonkwartetten die zich met improvisatiemuziek bezighouden. Qua uitgangspunten en aanpak is er in die drie decennia niet zo gek veel veranderd, dunkt me. Nog steeds zijn alle bronnen in principe valide: niet-westerse tradities, hedendaagse kamermuziek, de complete jazzcanon, alles is bruikbaar. "Nou weet ik weer hoe piepknor klinkt," sprak een bezoeker in de pauze.

Vanaf het begin hebben de blazers uit San Francisco regelmatig gasten uitgenodigd (Andrea Cantazzo, Henry Kaiser, Tim Berne), zodat de samenwerking met slagwerkers Tony Buck en Michael Vatcher niet helemaal uit de lucht kwam vallen. Anders dan je misschien zou verwachten zijn de drummers niet ingehuurd om de muziek van de blazers van een lekkere groove te voorzien. Ritme hebben Steve Adams, Larry Ochs, Bruce Ackley en Jon Raskin van zichzelf wel. Hooguit wordt dat ritme van accenten voorzien door Buck en Vatcher.

Eerder zou je kunnen stellen dat het slagwerk een commentariërende functie heeft: de drummers luisteren geconcentreerd naar de blazers en naar elkaar. Regelmatig komt het voor dat een van hen stilvalt en glimlachend van het werk van zijn collega gaat zitten genieten. De muzikanten waken er ook voor, de zaak rücksichtlos dicht te metselen. Alleen in het begin van het aan Dmitri Shostakovitch opgedragen 'Testimony' trekken de zes een wall of sound op. Voor het overige blijft het gebodene redelijk transparant.

De eerste helft van het optreden werd gevuld met 'The Mirror World', waarin alle technieken en trucs uit de kast werden getrokken. Zoals daar zijn improvisaties door een, twee, drie of vier blazers tegelijkertijd, ritmische riffjes, grote contrasten in dynamiek en sfeer. Op sommige momenten klonk ROVA als een machtig kerkorgel. Ach ja, alle goede muziek heeft haar oorsprong in de kerk.

Je zou verwachten dat er na dertig jaar toch wel een beetje sleet inzit. Zeker, het concept is niet meer zo verrassend als in het begin, er zijn momenten dat de band maniëristisch en statisch klinkt. Op andere plekken betrap je de blazers op onzuiver en zelfs ongelijk spel. Maar de aanpak blijft wel degelijk boeien. Je kunt je alleen afvragen hoe en door wie de spirituele erfenis van John Coltrane en Albert Ayler beheerd gaat worden wanneer deze apostelen uit San Francisco op hun beurt de pijp aan Maarten geven.

(Eddy Determeyer, 29.3.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.