|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Sanders doet het rustig aan Pharoah Sanders Quartet, 28 januari 2008, Bimhuis, Amsterdam De inmiddels 67-jarige Pharaoh Sanders behoort tot de laatste der Mohikanen van de free jazz. Hij kreeg bekendheid door in de zestiger jaren deel te nemen aan de Coltrane-formatie. Enkele fameuze lp's op het Impulse!-label (zoals 'Kulu Se Mama', 'Om', 'Live In Japan' en 'Live At Village Vanguard Again') getuigen van die roemruchte periode. Zelden werd er zo'n energieke, anarchistische free jazz gespeeld. Coltrane en Sanders gierden en krijsten, en ontwikkelden door niet gebruikelijke vingerzettingen en embouchuretechnieken ongekende sounds op hun respectievelijke saxofoons. Nu, circa 40 jaar later, is de energie enigszins verdwenen, evenals het avantgarde jazz-idioom. Dus geen free jazz meer, maar een respectvol retrospectief van Coltrane's bekende en melodieuze bestsellers als 'Olé', 'My Favorite Things' en 'Naima'. Het resulteerde in een sublimatie van mainstream en free jazz. Gebleven zijn het prachtige, krachtige, juichende tenorsaxgeluid, de bij vlagen heftige virtuoze licks en de emotievolle sax-cries. Vooral in de eerste set soleerde Sanders spaarzaam. Was vaker op de stoel achter het podium te vinden dan voor de solistenmicrofoon. Soloruimte liet hij over aan de Rachmaninoviaanse pianist William Henderson. In de geest van McCoy Tyner, maar dan veel onbeduidender. Bassist Nat Reeves soleerde eveneens weinig spectaculair, maar was in de begeleiding swingend effectief. Drummer Joe Farnsworth heeft een kast vol techniek in huis, liet het zien en horen in nogal lange drumsolo's, maar bleef niet boeien. Zijn stuwende begeleiding was alert, fel en heftig. Kortom, een weliswaar competent, maar niet inspirerend begeleidingsbandje. Na de pauze kwam even de geest uit de fles in het enige uptempo nummer van de avond. Swingen en grooven dat het een lust was. Sanders blies strijdvaardig en meerdere chorussen. Zo moet hij gehoord worden. Kernachtige verrassende licks en gierende uithalen in het hoge register, en dat gepaard met een machtig tenorgeluid. Henderson soleerde eveneens zeer geïnspireerd, het ene na het andere chorus speelde hij vol met een ongekende drive en relevante vingervlugge actuele riffs en loopjes. Met het kwartet op stoom en langere solos van Sanders zou het een topconcert zijn geweest. Nu bleef alleen het saxgeluid en het uptempo nummer van een superieur gehalte. Neemt niet weg dat een concert bijwonen van één van de laatste tenorhelden een belevenis op zich is. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Govert Driessen. (Jacques Los, 13.2.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
