|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Enerverende Sonny Rollins in te kort concert maandag 26 november 2007, Concertgebouw, Amsterdam Verwachtingsvol zat het publiek in de uit zijn voegen barstende Concertgebouwzaal te wachten op de bij leven al legendarische tenorsaxofonist Sonny Rollins. Niet zo verwonderlijk, want het blijft een bijzondere gebeurtenis om deze jazzgrootheid live te beleven. Rollins is in het rijtje van belangrijkste tenorsaxofonisten nog de enige die de wereld bereist om op te treden. En als je bij het beklimmen van de trap naar het podium al een staande ovatie in ontvangst kunt nemen, ben je een échte jazzlegende. Sinds zijn vorige concert in het Concertgebouw, op 8 mei 2006, beweegt de nu 77-jarige tenorsaxofonist zich met gekromde rug en een loophandicap op het podium. Dit keer had Rollins een sextet samengesteld met, naast zijn trouwe kompaan Bob Cranshaw op bas, trombonist Clifton Anderson, gitarist Bobby Broom, percussionist Kimati Dinizulu en de op het laatste moment toegevoegde drummer Jerome Jennings toegevoegd. Direct en zonder vooraankondiging werd gestart met het eerste nummer, een opwarmende ballad. Rollins en collega-blazer Anderson omspeelden elkaar melodieus, waarna de saxofonist via ingetogen, wat broos, subtiel klinkend spel de eerste solopartij voor zijn rekening nam. Dinzulu zette meteen bij dit openingsnummer al zijn percussie-instrumenten in, wat koddig overkwam. In het eindspel etaleerde Rollins dat hij zijn lenigheid van spelen niet verleerd is. En hij weet nog steeds humoristische frases moeiteloos in zijn spel te verpakken. Hetgeen hem een oorverdovend applaus opleverde. Daarna speelde men een calypso met een dynamische groove en lekkere knetterende saxofoon- en trombone-uitingen, ondersteund door een op stoom gekomen ritmesectie, die herhaaldelijke keiharde intervallen produceerde. De gevorderde leeftijd van Rollins liet zich in dit concert duidelijk blijken. Hij nam geen solo's meer van een half uur zoals voorheen. Zijn solo's waren vaak inleidingen voor die van zijn veel jeugdiger medemusici. Vooral Anderson overtuigde in zijn melodieus klinkende trombonespel en in mindere mate de nogal passieve Broom. Het eindspel van Rollins bevatte opnieuw verrassende effecten, waarbij de saxofoon van de meester bijna op zijn knieën hing en hij vervaarlijk naar voren helde. Met dezelfde opzet werden nog eens vier stukken gespeeld, waaronder een bijzonder dynamisch klinkend stuk, gevolgd door een traditional en tot slot opnieuw een calypso, waarin Rollins zich voor het eerst als een vis in het water voortbewoog met wendbaar, helder uitgesponnen spel. Het concert werd zonder een pauze afgesloten met een aanstekelijk klinkende blues, waarbij het publiek vol overgave meeklapte. Alle musici deden hun best om het uiterste uit hun instrumenten te halen, gevolgd door Rollins die de microfoon greep om de blues te zingen. Hierna een Earl Bostic-like solo en Rollins die opnieuw vocaal van zich deed spreken met een verrassende zangsolo. Na krap twee uur musiceren had het sextet de zaal plat en verlieten de musici zwaaiend het podium. Ondanks een tien minuten durende staande ovatie volgde er geen toegift. Nog even keerde Sonny Rollins terug op het podium, voor het in ontvangst nemen van enkele boeketten bloemen. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Govert Driessen. (Rolf Polak, 13.12.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
