|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 De wringende ritmes van Owen Hart Mark Gross Quartet, woensdag 19 december, De Oosterpoort, Groningen Alle kans dat je nog nooit van altist Mark Gross hebt gehoord, maar dat je hem wel hebt gehóórd. De in 1966 als zoon van een baptistendominee in Baltimore geboren postbopper speelde namelijk onder meer drie jaar als anonieme sideman in de orkesten van vibrafonist Lionel Hampton. Naast zijn praktijk als freelance muzikant is hij vooral werkzaam als docent, in de Verenigde Staten en nu tevens in Nederland. Joris Teepe leidt namelijk de jazzafdeling van het Groninger conservatorium en in die hoedanigheid heeft hij een uniek pendelsysteem ontwikkeld, waarbij prominente muziekleraren regelmatig uit New York komen overwippen. Zo dus ook Mark Gross. In harmonisch opzicht is die laatste een interessante blazer die niet bang is voor wat dissonanten en ik zou hem eerlijk gezegd wel eens in een meer 'out' spelend ensemble willen horen. In De Oosterpoort wist hij zich omringd door drie geestverwanten: Hans Vroomans, Teepe en Owen Hart Jr., op piano, bas en drums respectievelijk. Vooral in de ballads ('Somewhere'), altijd goede testcases immers, zette Gross een royaal en genuanceerd geluid neer. Vroomans is geen funky ritmepianist die je lijf in beweging zet, eerder een bezonken rapsodist die zijn spel reliëf geeft met gehamerde loopjes uit het Lennie Tristano-laantje. De bassist leverde met zijn compositie 'Truth Or Consequence' een soort rituele dans waarin Owen Hart ons even het gemis van Elvin Jones deed vergeten. Hart was de ster van de avond. Overal waar hij verschijnt is het feest. Een paar maanden geleden verhuisde hij naar Italië, maar tegenwoordig zit hij kennelijk weer veel in Nederland. Jammer voor die Italianen, maar ach, daar hebben ze al zoveel goeie muziek. Hij is een van die slagwerkers - Han Bennink is er nog zo een - die alles wat hij aantikt in pure swing transformeert. Hart heeft er ook een handje van er nu en dan een paar maten lang volledig wringende ritmes doorheen te schuiven, erop vertrouwend dat de andere muzikanten, net als hijzelf, de basispuls wel in hun hoofd of hun vingers hebben. Daardoor krijgt de muziek tegelijkertijd spanning én lucht. Owen luistert daarbij voortdurend erg goed naar zijn collega's en met name zijn samenwerking met Joris Teepe was voorbeeldig. Op weg naar huis kwam ik nog een voorheen onbekend jampodium tegen – dat is een van die aardige dingen van Groningen. Aangezien ik nog wat te vieren had in de persoonlijke sfeer bleef ik dus nog een Chinees half uurtje hangen. Laag, grof gestuukt plafond, een planken vloer en een stel jonge blagen dat zich tegoed deed aan de bebop-canon. Mij werd een volstrekt nieuwe kijk op 'But Not For Me' vergund. Nooit geweten dat die song nog toekomst had na de 'definitieve' Ahmad Jamal/Red Garland-versies. Hij had er wat Mingus doorheen gemengd, vertrouwde het gastje dat de eigenwijze piano (de laatste stemmer had in 1978 luid brullend de benen genomen) dapper te lijf ging mij toe. (Eddy Determeyer, 30.12.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
