Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Abstracte uitstapjes van Marc Ribot
woensdag 7 november 2007, Bimhuis, Amsterdam

Het publiek dat was toegestroomd voor een solo-optreden van Marc Ribot in het Bimhuis, was nog altijd niet uitgepraat over het optreden van de gitarist eerder dit jaar. Ribot maakte toen indruk met zijn trio met de naam Ceramic Dog. Met een indrukwekkende staat van dienst behoort Ribot tot één van 's werelds meest gehuurde sessiegitaristen. Deze woensdagavond stond er een solo-optreden gepland, waarbij Ribot nogmaals liet zien waarom zoveel muzikanten de man inhuren voor tournees en opnameklussen.

Met zijn kleine gestalte, grijzende haren en bril op de neus maakte Ribot een bescheiden indruk. Gezeten op een pianokruk tussen een bonte hoeveelheid apparatuur, versterkers en gitaren speelde hij in het Bimhuis een combinatie van nieuw en oud werk, covers en eigen materiaal. Ribot hanteerde hierbij een soort 'mooi-lelijk' principe, waarbij experimenteel, atonaal werk werd afgewisseld met toegankelijkere stukken. Alsof hij leek te willen zeggen: 'oké, dit vind je misschien niet mooi, maar wat ik hierna ga spelen wel'. Dat deze aanpak werkte, bleek uit de reacties uit het publiek, dat de soms wel erg abstracte uitstapjes van Ribot voor lief leek te nemen.

Songstructuren zijn voor Ribot slechts één van de vele manieren om muzikale ideeën vorm te geven, zo leek het wel. Uitgangspunt voor een aantal stukken was niet meer dan een interval van twee noten, dat vanuit verschillende posities op gitaar werd gespeeld, of een paar akkoorden die eindeloos werden herhaald. Mooi was een stuk dat deed denken aan de gitaarpartij uit Kurtágs 'Grabstein für Stephan'.

Hoewel Ribot allereerst een muzikant is en pas in tweede instantie een performer, kwam die laatste kant naar voren in twee korte gitaarétudes uit John Zorns 'Book Of Heads'. Hier werden nieuwe, bijzondere gitaartechnieken verkend. Denk daarbij aan balpennen tussen de snaren, de klankkast als percussie-element, dat soort werk. Het resultaat klonk als drukke tekenfilmmuziek van Carl Stalling, maar dan uitgevoerd door een eenmansorkest.

Visueel was dit alles erg aantrekkelijk, helemaal wanneer Ribots voeten in plaats van het bedienen van effectpedalen feestballonnen gingen pletten. Met groot genoegen blies hij later op de avond een nieuwe ballon op, die vervolgens tegen de snaren werd geduwd en - na met speeksel te zijn voorzien - de meest vreemde geluiden opleverde.

Op deze noise-uitstapjes na werd de elektrische gitaar nauwelijks aangeraakt, want deze avond was Ribot het meest in de weer met een nylonsnarig, Spaans model. Er volgden een aantal schitterend mooie stukken, waarin de klassieke technieken van Ribot te zien waren. Ik hoopte op werk van de Haïtiaanse componist Franz Casseus, wiens werk op cd is gezet door Ribot, maar hoorde voornamelijk onbekend werk.

Het mooist was een fluisterzacht gespeeld stuk filmmuziek halverwege de tweede set. Mooi was ook het commentaar dat erop volgde: "This last piece was written for a film that's not gonna come out. Not my fault though."

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Eric van Rees, 5.12.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.