Swing en blue notes bij Limburgs Symfonie Orkest
'Jazzy Christmas Concert', vrijdag 21 december 2007 , Theater aan het Vrijthof, Maastricht

Het Theater aan het Vrijthof lag er fraai bij met de sfeervolle kerstmarkt voor de deur. Het was echt winterweer. Al met al een mooi kader voor dit 'Jazzy Christmas Concert' door het jubilerende Limburgs Symfonie Orkest (LSO). Ruim voor aanvang was er voor geïnteresseerde bezoekers een zinvolle inleiding voor het concert van vanavond. Aan de hand van verhalen en gespeelde voorbeelden illustreerde de inleider het verschil tussen het klassieke en het jazzidioom. De dame naast me zei dat ze uitsluitend klassieke concerten van het LSO bezocht. Ze vond het programma van vanavond nogal onsamenhangend en rommelig. "Het zal mij benieuwen," voegde ze er fijntjes aan toe. En daar kon ik volmondig mee instemmen.

Het concert werd geopend met Gershwins 'An American In Paris'. Het LSO reageerde ad rem op Meutgeerts aanwijzingen voor tempi en dynamische nuanceringen. Een geslaagde opener. Spannend en jazzy. Ruud Breuls, Peter Beets, Frans van Geest en Frits Landesbergen voegden zich nu bij het orkest voor een pakkende vertolking van Henk Meutgeerts 'The Torces'. Een sterk stuk met een indringende dynamische opbouw en een achttien karaatse improvisatie van Breuls.

Madeline Bell verving op het laatste ogenblik zangeres Izaline Calister, die in verband met stemproblemen verstek moest laten gaan. Zeker geen eenvoudige opgave, omdat verschillende songs nu eenmaal geschreven waren in toonsoort en stembereik van Calister. Maar Bell, met haar ervaring, sloeg er zich knap doorheen. In no time wist ze met haar vertolking en charisma de sympathie van het publiek te winnen. In het door haar gezongen 'For Once In My Life' liet Meutgeert het LSO swingen en kreeg Breuls na zijn improvisatie zowaar spontaan applaus! Gershwins 'I Love You Porgy' was als het ware op het lijf geschreven voor deze zangeres. Zij maakte er een intense, doorleefde uitvoering van.

'Besame Mucho' kreeg vervolgens een balladbehandeling en dat wekte verbazing. Die was er ook voor een karakteristieke Beets-solo op een mooie harmonisatie van het LSO, waarbij vooral de klankkleur van de hoornsectie in het oor sprong. 'Wie sjoën os Limburg is' van Harry Bordon is een standard uit het Limburgs Songbook. Henk Meutgeert arrangeerde de begeleiding voor kleine strijkerssectie, klarinettist Rogier Niessen en Raymond Crutzen op Engelse hoorn, die hier beiden overigens fraai soleerden. Maar hoofdsolist was Ruud Breuls, zelf geboren en getogen in het Zuid-Limburgse Urmond. Ingetogen, sober en authentiek blies hij vanuit het hart deze bekende melodie. Het publiek had niet veel aansporing nodig om in de reprise de melodie mee te zingen. Je moest geen Limburgs bloed in de aderen hebben om door deze uitvoering geraakt te worden. En met 'Let’s Face The Music And Dance' speelde een swingend LSO, dat nu echt de smaak te pakken kreeg, de pauze tegemoet.

In het 'Concierto Para Quinteto' van Astor Piazzolla, in een arrangement van Meutgeert, liet het LSO horen in staat te zijn om pianissimo zeer gedetailleerd te communiceren onder de gloedvol gespeelde melodie door concertmeester Gil Sharon. Meutgeert schreef fraaie sololijnen voor klarinet en Engelse hoorn tegen elkaar of liet ze harmonieus met elkaar versmelten.

Daarna was het podium en de microfoon aan Fay Claassen. 'Falling In Love', 'It Never Entered My Life' en 'I’ve Got My Love To Keep Me Warm' kregen we met intro te horen. Voorwaar bijzonder; zelden worden deze intro's uitgevoerd en dat is jammer. Maar deze intro's lenen zich dan ook bij uitstek om gezongen te worden op een symfonisch wolkendek. En nu klonk het LSO als een symfonische bigband met spatgelijke accenten en een echt jazzgevoel. Claassen zong haar uitstekende reputatie met volle overtuiging de zaal in, met in haar kielzog Breuls en Beets, want ook zij gingen solistisch loos.

Als eerbetoon aan Rita Reys - "de koningin van de vocale jazz in Nederland", aldus Claassen - die vandaag 83 jaar werd, droeg zij het bekende 'Christmas Time Is Here' op. De uitsmijter werd 'It Don’t Mean A Thing If It Ain’t Got That Swing' met improvisaties van Bell, Claasen en Breuls. Op een teken van Meutgeert volgde een break, waarna Peter Beets solo de titel van dit stuk in positieve zin alle eer aan deed. Op geapplaudisseerd aandringen van het publiek werd als apotheose nogmaals 'Wie sjoën os Limburg is' ingezet en uit volle borst door iedereen meegezongen.

In het gedrang naar de uitgang troffen onze blikken elkaar, de dame die bij de inleiding naast me zat. Ze maakte met duim en wijsvinger het 'piekfijngebaar'. Gelukkig maar, zij had de kerstboodschap van dit concert verstaan en keerde nu verlicht huiswaarts.

Klik

(Cees van de Ven, 31.12.07) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.