Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




'Jazz At The Pawnshop - 30th Anniversary' (Codaex/Proprius, 2007)
Opname: 1976

De opnamen die technicus Gert Palmcrantz op twee decemberavonden in 1976 maakte in de Stockholmse jazzclub The Pawnshop hebben een soort legendarische status verworven. In de dertig jaar van hun bestaan hebben ze niet alleen het voor jazzbegrippen unieke verkoopcijfer van rond een half miljoen exemplaren bereikt, maar hebben ze (waarschijnlijk) ook een record gevestigd in het aantal categorieën geluidsdragers waarop ze op de markt zijn gebracht. Op lp (in eerste instantie vier langspeelplaten), op verschillende kwaliteiten muziekcassette, op cd, op minidisc, op XRCD, op Gold Edition, op eigentijds vinyl, en nu, ter gelegenheid van hun dertigste verjaardag, op een driedubbele SACD, in twee edities.

Wat was er eigenlijk aan de hand met die opnamen? Om de muziek kan het nauwelijks gaan, met alle respect. Het kwintet dat die avonden was geprogrammeerd in The Pawnshop speelde weliswaar op een behoorlijk hoog niveau, maar het jazzwiel werd daar niet uitgevonden. Arne Dommérus (klarinet en altsaxofoon), Bengt Hallberg (piano - voor ons de meest bekende van het stel, onder meer van opnamen met Rita Reys), Lars Erstrand (vibrafoon), Georg Riedel (bas) en Egil Johansen (drums) borduurden gezellig en ontspannen voort op de stijl en kleur die dertig jaar eerder werden ontwikkeld door klarinettist Benny Goodman in zijn kleine swingformaties (met vibrafonist Lionel Hampton en pianist Teddy Wilson). Op het programma veel standards (tot uit de eerste jaren van Louis Armstrong) en stukken die we kennen van Duke Ellington, naast enkele stukken van wat latere datum (zoals 'Take Five' van Paul Desmond en 'Now’s The Time' van Charlie Parker); de heren mikken vooral op traditie en sentiment.

Daar is niets mis mee, maar het verklaart niet die opvallende records. Te oordelen aan de in de feesteditie meegeleverde toelichtingen gaat het dan ook vooral om de opnamekwaliteit. Palmcrantz was qua techniek een purist, die zo weinig mogelijk microfoons gebruikte, maar die zodanig plaatste dat hij een soort natuurlijke balans bereikte. Dat is uitermate goed gelukt; de opnamen klinken zeldzaam direct, en schijnen onder zijn vakgenoten heel lang te hebben gegolden als een soort referentie van hoe je (kleinschalige) jazz eigenlijk moet opnemen in een live situatie (klein podium, rommelige ambiance, funcionerende bar, dat soort dingen). Perfect gedaan.

De box bevat ook een dvd waarop overlevende bandleden herinneringen ophalen aan de concerten en aan de opnamen. Mooi detail: de marimba die we horen op de SACD was geen marimba, maar een vibrafoon met de hoes er nog overheen. Erstrand deed die er altijd snel overheen omdat het instrument ideaal is om drankjes op te parkeren, en toen zijn collega's na een korte pauze ineens weer begonnen te spelen was er geen tijd om de hoes weg te halen. Erstrand speelde toen dus even 'blind', zonder precies te kunnen zien waar de klankstaven zaten – hij raakte ze overigens wel perfect.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

(Anoniem, 24.11.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.