|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Frank Morgan krijgen ze er niet onder donderdag 1 november 2007, De Oosterpoort, Groningen 'Old Folks', dat hij als toegift speelde, in een duo met pianist Rein de Graaff, was altist Frank Morgan (73) ten voeten uit. Een klein breekbaar vogeltje op een stoel dat het evangelie volgens Charlie Parker verkondigde. Een zware beroerte verlamde hem een paar jaar geleden voor een deel en artsen hadden hem al verteld dat hij nooit meer zou kunnen spelen. Dat zag hij absoluut niet zitten; een man met twintig jaar San Quentin achter de kiezen (drugs) laat zich niet zomaar door zo'n lullig hart in de hoek drukken. Nog altijd kan hij zijn rechterhand maar ten dele gebruiken en zijn spel is dan ook niet meer zo oorverblindend flitsend als in zijn beste dagen. Maar wat hij aan snelheid mist, compenseert hij met een wonderschoon geluid dat het patina der jaren met trots draagt. Ook met zijn timing is niets mis. En hij mengt prima met trompettist John Marshall, zodat oude krakers als 'All The Things You Are' en 'Star Eyes' als nieuw glansden. Een hoogtepunt was 'Parker’s Mood', waarin zijn fysieke beperkingen de emotionele zeggingskracht alleen maar leken te versterken. Marshall is een Gillespie-man, zonder diens spreekwoordelijke bereik en kracht. Daar staat dan weer tegenover, dat hij met één hand in de zak pleegt te spelen. Nu en dan dreigde hij met een onzuivere intonatie de mist in te gaan, maar dat herstelde hij dan weer dermate rap dat je niet eens de kans kreeg je wenkbrauwen op te trekken. "It's great to be alive", mompelde Frank Morgan in de microfoon. Toen stond hij op en slofte gebogen en nietig naar achter, waar het podium duister was. (Eddy Determeyer, 15.11.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
