Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Verstilde muziek tijdens stijlvol gespeeld concert
Jim Hall Trio, woensdag 10 oktober 2007, Bimhuis, Amsterdam

Een daverend applaus klonk op toen de 77-jarige Jim Hall, één van de absolute grootmeesters onder de nog levende jazzgitaristen, met zijn trio het podium van een uitverkocht Bimhuis betrad. Niet verwonderlijk, want wie kent niet de legendarische opnames die de gitarist maakte met de groepen van Sonny Rollins, Art Farmer, Jimmy Giuffre en Lee Konitz? Hij had hij tevens een experimentele periode met onder meer Eric Dolphy en Ornette Coleman, maar zijn uiteindelijke biotoop is en blijft nog steeds mainstream jazz. Dit keer werd de maestro begeleid door contrabassist Scott Colley en pianist Geoffrey Keezer. Met Keezer heeft Hall recent bekroonde albums als 'Magic Meeting' en 'Free Association' gemaakt. Deze avond bood een uitgelezen kans om dit ensemble, helaas zonder drums, live te ondergaan.

Geopend werd met een nummer van Benny Goodman met hoekig spel, afgewisseld met vloeiende akkoordenreeksen van gitaar en piano, en ondersteund door stuwend baswerk. Dit openingsstuk werd gevolgd door, naar eigen zeggen, het lievelingsnummer van zijn vrouw: Jerôme Kerns 'All The Things You Are', dat een fraaie, intieme uitvoering kreeg. Overigens speelde Hall dit concert nagenoeg in duovorm, want in veel gespeelde stukken viel steeds een lid van het trio stil.

Geoffrey Keezers 'A White Angel Lance' volgde en werd grotendeels solo door de componist vertolkt. Nadat contrabas en gitaar zich bij hem aansloten, ontstond er plotseling een soort subtiele kamerjazz. Een met brushes spelende drummer werd hierbij node gemist. Het spel klonk allemaal wat braaf en stilistisch, met korte, weinig uitgesponnen solo's, het thema volgde andermaal en het nummer kabbelde maar wat voort.

De titel van het volgende werkje 'Ouagadougou' verwees naar de hoofdstad van Burkina Faso. Het werd met een meertonig intro op gitaar en een 'rammelende' bas ingezet. Hierna ging Keezer zich ermee bemoeien door aan zijn pianosnaren te plukken. Toch was het bassist Colley die de hoofdrol voor zich opeiste door een schitterende bassolo ten beste te geven, compleet met vloeiende lijnen en strijkstok. Het daarop volgende oriëntaals klinkende tussenstuk werd afgesloten met gestreken bas, hamerend pianospel en Hall die als slaggitarist fungeerde. Een buitengewoon boeiend stuk.

Jim Hall vertelde meermaals dat hij voorstander is van de antifascistische wereldbeweging, ook bij de inleiding van zijn eigen compositie 'All Across The City', die met sober gitaarspel begon. Keezer vond hierna blijkbaar het moment gekomen om het voortouw te nemen, schitterend begeleid door bas en Hall op de slaggitaar. Het laatste nummer van de eerste set werd het bluesy 'That Blue'. Opnieuw speelde het trio als duo, dus met steeds één afvallende collega. Een boeiend spel ontplooide zich, evenwel wat moeilijk te volgen voor de luisteraars. Geen moment vormde de groep in dit nummer een eenheid, en leek het alsof de experimentele periode waarin Hall samenwerkte met Giuffre was teruggekeerd.

Na de pauze ging men op dezelfde voet verder. Het hoogtepunt van de avond werd gevormd door de twee laatste stukken, 'My Funny Valentine' en 'St. Thomas', waarin Hall voor het eerst duidelijk en helder gitaarspel liet klinken, compleet met schitterende dubbelklanken en klaterend klinkend spel. Een groot applaus begeleidde de trioleden bij het verlaten van het podium. Omdat het applaus bleef aanhouden nam Keezer de microfoon om Hall te verontschuldigen voor het uitblijven van een toegift. Blijkbaar was het voor de veteraan mooi geweest. Het publiek beleefde immers een bijzonder stijlvol en enerverend concert.

(Rolf Polak, 22.10.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.