Seven Bridges Jazz Festival 2007
zaterdag 1 september, Reguliersgracht, Amsterdam

Het vijfde Seven Bridges Festival werd zowel binnen- als buitenshuis gehouden. Het hoofdpodium en het kleine nevenpodium bevonden zich op de Reguliersgracht. Belangrijke binnenpodia waren het Bimhuis en de Sugar Factory. De belangrijkste dag van het festival was de zaterdag.

Om iets na vieren werd de aftrap verricht door Wouter Hamel en zijn band. Hamel is een jonge zanger die sinds zijn debuut bezig is met een gedegen zangcarrière in het schouwburgenjazzcircuit en bij de coole loungemuziekliefhebbers. Hij croont als een volleerd Sinatra en heeft de lichte soepele swing van Mel Tormé. Dat is dus niet niks. Toch werd ik niet warm van zijn gladde performance. Inderdaad, glad. En dat is misschien leuk voor een wat op entertainment gericht schouwburgpubliek, maar voor de jazz tellen de blue notes, de vileine teksten, de onderbuikgevoelens, het roekeloze scatten en de expressieve, vuige en ruige zangexercities. Ook zijn bandje – overigens niet de minsten: drummer Jasper van Hulten, percussionist Gijs van Straalen, bassist Sven Happel en pianist Emiel van Rijthoven - presteerde nogal routineus. Vooral Van Rijthoven soleerde wat al te gemakkelijk in een Ramsey Lewis-achtig idioom. Het publiek kon er geen genoeg van krijgen.

Van een geheel andere orde was het concert van Bik Bent Braam. In die bigband is zo ongeveer de top van de Nederlandse improscene verenigd. Mensen als Ernst Glerum, Michael Vatcher, Frans Vermeerssen, Joost Buis en Angelo Verploegen staan borg voor serieuze, intensieve en creatieve improvisaties. Dit orkest paart democratische en anarchistische collectieven aan veelal verrassende, verhalende en vrije solo's van alle orkestleden. Deze keer soleerden vooral altsaxofonist Jan Willem van der Ham, trompettist Angelo Verploegen en tenorsaxofonist Peter van Bergen erg sterk. Kortom, een boeiend optreden voor de improjazz-liefhebbers, maar voor het grotendeels Amsterdamse 'zaterdagmiddag-borrel-drinkende-kroegenpubliek' waren het paarlen voor de zwijnen.

De derde groep was Anton Goudsmits formatie The Ploctones, met tenorsaxofonist Efraïm Trujillo, basgitarist Jeroen Vierdag en drummer Eric Hoeke. Deze groep met zijn dynamische funky jazzbenadering pastte weer wel in de context van dit gratis buitenfestival. Iedere keer word ik verrast door het enthousiaste, gepassioneerde en virtuoze gitaarspel van leider Goudsmit. Moeiteloos mixt hij hedendaagse jazzlicks met blues-, funk- en rockinvloeden. Ook Trujillo weet die elementen in zijn spel te vatten. Naast beheerste moderne jazz-etudes weet hij ook raad met het heftige scheurwerk en mist hij de topnotes niet. The Ploctones is een kwartet voor zowel de (intiemere) jazzclubs als de (massalere) openluchtfestivals.

Erg irritant was de would-be ouwe-jongens-krentenbrood presentatie van een AT5-omroepster. Zo'n 'zijn we er klaar voor?!'-type. Brr. En omdat het na afloop van Goudsmits groep toch wat frisser werd en de optredens van Izaline Calister en Roy Ayers uit jazz-oogpunt gezien niet bijster interessant leken, keerde ik huiswaarts.

Klik

(Jacques Los, 23.9.07) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.