North Sea Jazz impressies: Lincoln Center Jazz & Vanguard Jazz Orchestrasvrijdag 13 en zaterdag 14 juli 2007, Ahoy, RotterdamKippevel – nou, niet letterlijk, maar het kwam wél in de buurt, ja. Het Jazz at Lincoln Center Orchestra, zoals de bigband van trompettist Wynton Marsalis tegenwoordig heet, komt wel héél dichtbij Duke Ellington. Het orkest is vergeven van de Cootie Williamsen en de Tricky Sam Nantons. Het programma 'Full Steam Ahead' bestaat uit eigen werk van de leider plus Ellington-treinklassiekers als 'Happy Go Lucky Local' en 'Daybreak Express'. In dat eerste nummer (in de oorspronkelijke versie, dus als 'Deep South Suite – Part 4') liet baritonsaxofonist Joe Temperley, Harry Carneys opvolger indertijd, horen hoe significant de link was van Carney naar tenorist Ben Webster.
In de tamelijk gigantische Maaszaal stond het publiek vijftig rijen dik te luisteren, terwijl er tijdens 'Take The ‘A’ Train' zegge en schrijve één stel aan het jitterbuggen was. Wat dat betreft is er wel wat veranderd. Zeventig jaar geleden plachten er misschien zeven of acht rijen voor het podium naar het Ellington orkest staan te luisteren, terwijl er een paar duizend aan het dansen waren.
Het Vanguard Jazz Orchestra pakte het daags daarna anders aan. Naast eigen stukken – waartoe ik ook die van Thad Jones reken – speelden ook deze New Yorkers een tribuut. Ditmaal betrof het 'Frame For The Blues', dat Slide Hampton in 1958 voor het Maynard Ferguson Orkest arrangeerde. Een bijzonder aantrekkelijk nummer, maar de Vanguard-band was niet voor de verleiding bezweken het stuk letterlijk na te spelen. Hampton had een nieuw arrangement geschreven – anders hadden we toch maar vergeefs zitten wachten op Fergusons karakteristieke gepiep.
Waarmee ik niet wil zeggen dat ik tegen het recreëren van oude bigbandstandards ben. Sommige muziek verdient het namelijk live ondergaan te worden, ongeacht of ze vijftig of vijfhonderd jaar oud is.
